Κάποιες φορές αναρωτιέμαι ίσως μέσα από το παράλογο που κάθε άνθρωπος έχει αν ζω όντως μέσα σε μία κοινωνία με τη σαφή έννοια του όρου. Όλοι το θεωρούμε δεδομένο πως ναι ζούμε μέσα σε μία κοινωνία όπου διασπάται σε διάφορες κοινωνικές ομάδες κ.α.
Μόνο που τείνω να πιστεύω ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τον όρο της κοινωνίας διότι κινδυνεύουμε να μετατραπούμε σε έναν συμφυρμό ατόμων ή συσχετισμών δυνάμεων. Ίσως να ακούγεται εξεζητημένο αλλά υπό τη δική μου οπτική, έτσι όπως προς στιγμήν αντιλαμβάνομαι τον κόσμο τον θεωρώ επιβεβλημένο!
Βέβαια το πρόβλημα ξεκινάει από τον καθένα μας ατομικά και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Δεν θα αναλύσω τους κοινωνιολογικούς λόγους που οδηγούν σε κάτι τόσο απάνθρωπο για την ακρίβεια.
Απλά έχω την ανάγκη να καταθέσω την άποψη μου περί αυτού. Θεωρώ ότι ένα από τα κύρια αίτια της υποβάθμισης αυτής είναι ότι γενικά έχουμε σταματήσει ως άνθρωποι να ονειρευόμαστε, θα έλεγα το απαγορεύουμε στον εαυτό μας!
Δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολο να κατανοήσει κανείς ότι συναναστρεφόμαστε καθημερινώς έξω στο δρόμο με ανθρώπους που εκπέμπουν αρνητική ενέργεια, η αύρα που αποπνέουν οι πλείστοι είναι απεχθής, αρρωστημένη λες και είμαστε όλοι κλεισμένοι στη φυλακή όπου τυχαίνει εξ ορισμού να συναντιόμαστε, χωρίς όμως να το επιθυμούμε!
Θα ήταν υπερβολή να αναφέρω ότι κυριαρχεί το άγχος, η νευρικότητα, η μικροψυχία, η αγένεια σχεδόν σε όλους τους τομείς της κοινωνικής μας ζωής;
Δε νομίζω. Έτσι είναι οι άνθρωποι που δεν ονειρεύονται, αυτός είναι ο ορισμός τους, σκυφτοί να περπατούν και όχι περήφανα. Αυτός είναι και ο λόγος που ως χώρα δεν έχουμε ουσιαστική κυβέρνηση! Μα, πώς να έχουμε εφόσον πλέον είμαστε υποταγμένοι στο ατομικό μας συμφέρον;
Ναι αυτή είναι η δική μου αλήθεια. Ο Έλληνας είναι εγκλωβισμένος μέσα στα όρια του ατομικού του συμφέρον και καμία σημασία δεν δίνει στον συνάνθρωπό του, δεν υπάρχουν ισχυρές ανθρώπινες σχέσεις, άρα πως λέμε ότι είμαστε μία κοινότητα; Η ευρύτερα μια κοινωνία; Δεν έχουμε δικαίωμα πλέον να το λέμε ότι αποτελούμε κάτι τέτοιο- εάν δεν επανεξετάσουμε τις ανθρώπινες σχέσεις!
Βέβαια αυτό δεν εμποδίζει ακόμα τουλάχιστον σε κάποιους να ονειρεύονται, να εκπέμψουν θετική ενέργεια και πρωτίστως ευγένεια ή οποία σημειωτέον έχει υποχρεώσεις, και αρκετοί τις αποφεύγουν ή δεν τις αντέχουν!
Μόνο που οι άνθρωποι με θετική ενέργεια και ευγένεια πλέον είναι μία μειοψηφία που διακρίνεται, αποχωρίζεται από τους υπόλοιπους και δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι κατακρίνεται ως ένα βαθμό η στάση ζωής τους. Μοιάζουν ξένοι, μόνοι. Το χείριστο για έναν άνθρωπο!
Ένα απλό παράδειγμα: Αν χαμογελάσεις και πεις και μία καλημέρα με φιλικό τρόπο και ευγένεια σε έναν άγνωστο έξω στο δρόμο με τον οποίο όμως τυχαίνει να είσαι μαζί του στο λεωφορείο, τότε αυτός θα σε περάσει για χαζοχαρούμενο! Γιατί όμως κι αυτός να μην είναι μίζερος, απόμακρος, εγωιστής;;
Δεν θέλω να το επεκτείνω περαιτέρω απλά έκανα κάποιες σκόρπιες σκέψεις για το θέμα. Κλείνοντας θα αναφέρω μία υπέροχη φράση του Μονταίνι: «Τίποτα δεν είναι ωραιότερο και δικαιότερο από το να είμαστε δεόντως καλοί άνθρωποι»
Και αυτό ανεξάρτητα από θρησκεία ή αθεΐα πάνω από όλα ο ανθρωπισμός! Σημασία έχει να μοιραζόμαστε κάτι χωρίς να το διαιρούμε…
