Σοκολατένια Αυγά!

….Η κόκκινη Πέμπτη, η τελευταία μέρα του Ιησού πριν το θάνατο του. Ο μυστικός δείπνος αναβιώνεται στην εκκλησία και στις τάξεις των πιστών ξαγρυπνούν για να τιμήσουν να δοξάσουν και να υμνήσουν με μοιρολόγια τον «θεάνθρωπο».  Το έθιμο της κόκκινης Πέμπτης συμβολίζεται με τη βαφή των αυγών με κόκκινο χρώμα… το αίμα του θεού για τον περιοδικό του θάνατο.

Ο δικός μου θεός ανήκει σε άλλη κατηγορία. Δεν απαιτεί ταπείνωση, δεν απαιτεί, ούτε προστάζει ούτε έχει ανάγκη από μοιρολόγια. Μεγάλη Πέμπτη επειδή είναι ο έρωτας μεγάλος, σε όλες του τις μορφές. Παραμυθένια εικόνα με ένα πρόσωπο γλυκό. Δεν με νοιάζει που βήχει, το βλέμμα του(έρωτα) προς «στο εικόνισμά μου»  παγώνει ακόμα και τον ήλιο στα μάτια μου αναστατώνονται υγρά χύνονται ποταμοί και με γεμίζουν με χαρά. 

Πώς να μοιρολογήσω; Δεν μπορώ. Συγνώμη θεέ παντοδύναμε αλλά δεν θα πενθήσω για σένα, το πένθος καθημερινά το ζούμε στην πλάση αυτή. Δεν έφυγε, σταυρώθηκες , αναστήθηκες… ε και; Τι έμεινε απ’ όλα αυτά; Αγάπη; Υπήρχε και πριν. Θα υπάρχει και μετά. Λίγη όμως απαραίτητη.

Βρίσκω τη νύχτα αυτή με νόημα. Έχω το πρόσωπο της δικιάς μου θεάς στα μάτια μου, στην σκέψη μου. Αρκεί. Δεν θέλω Ευαγγέλια να διαβάσω… την ψυχή της θέλω, το άρωμα της, το δέρμα της, το σώμα της, το άγγιγμα της. Φωτιά όταν έρχεται η στιγμή «που δεν με ξεχνάει» που με τυλίγει αλλά δεν με καίει καθόλου. Αυτό δεν είναι θαύμα; Θαύμα είναι….. μία αγκαλιά της.

Δεν μπορώ να πενθήσω στο ξανά λέω. Γιορτάζω που τρέχει και δεν με ξεχνά… με έχει στην σκέψη της. Ποιος ξέρει τι άλλα έχει μέσα της! Μυστικός δείπνος! Εδώ δεν υπάρχει Ιούδας, στην δική μου θεά υπάρχει λάμψη.

Δακρύζει τώρα, το νιώθω, και είναι σίγουρη ότι και εγώ δακρύζω. Περιττά τα λόγια. Τα αυγά της Πέμπτης μου είναι σοκολατένια…

Γράψε το όνομα σου*.