Δεν ξεχνάω...

Σε μία νύχτα ζεστή γράφω σιωπή. Κείμενο που αφιερώνεται στο άγνωστο της ψυχής του ανθρώπου. Για ποιο λόγο όλα αυτά που έχασα; Δεν θα το απαντήσω ποτέ το ερώτημα. Συλλογή εμπειριών, βιωμάτων που σε διαμορφώνουν αλλιώς. Είναι και τι έχεις μέσα σου, ποιος είσαι. Αν είσαι βλαμμένος, εκεί θα περιστρέφεσαι γύρω από καταραμένους.

Μιλάω εκ πείρας σε άτομα που νιώθουν ότι καταστρέφουν την ζωή των άλλων. Σε ότι κάνουν ο άλλος θα καταστραφεί. Κυρίως ψυχικά. Δεν μπορώ να σεβαστώ αηδίες. Μόνο τους ανθρώπους σέβομαι. Είναι δυνατόν να συναινέσω σε μία ψύχωση; Πως; Όχι. «Άσε με να βγάλω να συμπεράσματα μου». Για να βγάλεις συμπεράσματα πρέπει πρώτα να ζήσεις, και εσύ αυτό το αρνείσαι μέσα στην κατηφόρα που η ίδια έβαλες. Τώρα…. Χτες, αύριο.

Είναι θέμα ψύχωσης, μία ψύχωση με την αποτυχία. Όλα γίνονται αποτυχίες. Το θέατρο της ζωής γίνεται θέατρο επί σκηνής που ξέχασε τα λόγια ο ηθοποιός. Το κοινό μουρμουρίζει, γελάει, και στο τέλος αποδοκιμάζει. Ποιος το γαμάει το κοινό όμως όταν ΕΣΥ ξέχασες μόνο λίγα λόγια επειδή ήθελες κάτι άλλο να πεις και δεν μπορούσες να υποκριθείς;

Δεν θέλεις την βοήθεια ζητάς απεγνωσμένα μία συνήθεια καταστροφική, αισχρή. Αυτή που υποτιμά την αξιοπρέπεια σου. Γίνεσαι υπόδουλη της ίδιας σου της «ψευδαίσθησης» ότι όλα σου μπροστά σου είναι για να σε γονατίσουν. Αυτό κι αν είναι θεατρινισμός! Θέατρο. Όλο θέατρο, μία παράσταση με ρόλο κακό αρνητικό και μίζερο. Απάνθρωπος λόγος σε πηγαίνει από εδώ και από εκεί, και το δέχεσαι συγκαταβατικά. Πουθενά φωτιά.

Βιάζεις τον εαυτό σου. Με τη διαφορά όμως ότι αυτός δεν το θέλει, αλλά το απολαμβάνει. Μάταια. Κομμάτια είσαι. Δεν σηκώνεσαι. Ούτε για κάποιον που ξέρει από άσχημα βιώματα και σε θέλει γι αυτό που είσαι.

Δεν θέλω να σεβαστώ αυτή την αηδία, την μαλακία σου όχι! Δεν το σέβομαι, θα σεβαστώ την αλλαγή αυτής της επιθυμίας. Τότε μόνον θα παραδεχτώ ότι δεν είσαι απλά μία από τις πολλές ευαίσθητες ψυχές. Είσαι μοναδικά ευαίσθητη. Χάρισμα μας. Δεν είναι ότι δεν κατανοώ. Είναι ότι γνωρίζω τη ματαιότητα της προσωπικής τραγωδίας.

Στην άκρη του χειμώνα. Και ποιος σου είπε ότι ο χειμώνας δεν είναι όμορφος; Θέλει το καλοκαίρι του και αυτός. Αλλά είναι ωραίος…

Θα μιλήσουμε. Και ναι, δεν το αξίζω! Και πότε είναι γενικά κάποιος έτοιμος να μιλήσει, να αναλύσει, να εξηγήσει; Ποτέ αν δεν το θέλει. Και δεν το θέλει γιατί φοβάται.

;)