«Και η πιο μικρή γνώση της ιστορίας δείχνει, ότι οι ισχυρές δημοκρατίες ήταν τα πιο πολεμοχαρή και αδίστακτα έθνη.» — Ambrose Bierce, 1842–1914, Αμερικανός συγγραφέας και σατιρικός.
Προλογίζοντας αυτό το ακόλουθο πρόχειρο εικαστικό νομίζω πως πρέπει απλά να μιλήσω για αυτό που αποτελεί το μεγάλο αγκάθι της ανθρωπότητας. Τις έννοιες, τις ιδέες , τις πεποιθήσεις των ανθρώπων και τον ίδιο τον θάνατο που πολλές φορές επιφέρουν. Γνωστό ότι δεν θαυμάζω το ανθρώπινο είδος και δεν στέκομαι μπροστά του με δέος. Αυτά τα κάνουν οι ασπρόμαυροι φωτογράφοι της ιστορίας.
Πόλεμος στη Λιβύη. Αρχικά ένας εμφύλιος και έπειτα διεθνής αφού το ΝΑΤΟ συν του ΟΗΕ επιτίθεται αυτή την ώρα στο καθεστώς Καντάφι. Προπαγάνδες, ψεύδη, ανιστόρητες απόψεις και διεθνείς ειδικοί παραμυθιάζουν τον κόσμο, βρίσκουν θύμα για να το ξεσκίσουν.
Ο Καντάφι σαφώς και αποτελεί ένας αδίστακτος ηγεμόνας. Σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι τύραννος, και το σημαντικότερο: Δεν εναντιώνεται όλος ο λαός της Λιβύης εναντίον του, αλλά εκείνες οι ομάδες των φανατικών ισλαμιστών που τον μισούν λόγω του κοσμικού κράτους που έχει δημιουργήσει με μορφή εθνικοαπελευθεροτικού χαρακτήρα.
Τα στοιχεία για την Λιβύη σαφώς το δείχνουν αυτό , αρκεί μία απλή ανάγνωση στην Βικιπαίδεια όπου ο καθένας διαπιστώνει την ανάπτυξη της χώρας και ειδικά την εκπαίδευση που προσέφερε το καθεστώς το «τυραννικό» το οποίο όμως οι παρτίδες που άνοιξε με την διεθνή οικονομία δεν ήταν σε τέτοιο βαθμό ανοιχτές ώστε να του πάρουν τον πλούτο της χώρας του πράγμα που η δημοκρατία της δύσης οφείλει να τιμωρήσει.
Το ζήτημα είναι ακριβώς στο σημείο που πονάει το ανθρώπινο είδος: Η βία, οι πράξεις βίας και φρίκης, τα εγκλήματα, και τα θύματα, οι νεκροί που βγαίνουν από τα κέρδη των ισχυρών. Δεν γράφω˙ ζωγραφίζω.
Διευκρίνισις: α) Το πρώτο συννεφάκι με τους κατατρεγμένους πολίτες λέει «Η ιστορία του καπνού η βία παντού κράτος στο όνομα ποιου;» Β) «Καταδικάζουμε την βία όχι όμως την οικονομία της αγοράς.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου