Παρακάτω μία εκπληκτική γελοιογραφία που αποτυπώνει όσα συνοπτικά ήθελα να γράψω σε αυτή την σελίδα (είδατε το φόντο το καινούριο έτσι;) η οποία ίσως φανεί χρήσιμη σε όσους προσβληθούν ή θεωρήσουν ότι προσβάλλω τη δημόσια αιδώ. Από τον Stahler.(από Διαγόρας ο Μήλιος). Είναι άξια θαυμασμού.
« Η τέχνη[i], όμως, δικαιούται να προκαλεί ή ίσως και να ενοχλεί με την έννοια να μην είναι ευχάριστη.»
Πριν όμως προβάλλω το δικό μου εικαστικό που έφτιαξα για τον γέροντα Παϊσιο διά του οποίου ανοίγω "νέα ενότητα" σε αυτό τον υπερήφανο χώρο όπου είναι τα εικαστικά και οι τεχνοτροπίες που θα δημιουργώ αφηρημένα με αφορμή λοιπόν αυτά και επειδή πρόκειται να αφορούν και την θρησκεία πρέπει να διευκρινίσω ένα ζήτημα τάξεως που θεωρώ σημαντικό και ίσως έπρεπε να το έχω κάνει εξ αρχής. Ισχύει γενικότερα και για όσα θα ακολουθήσουν στο μπλογκ αλλά και όσα ήδη έχω γράψει ή όσα γενικώς γράφουν άλλα άτομα ανάλογα με το δικό μου ύφος.
Υπάρχει μία περίεργη κοινωνική σύμβαση σχεδόν οικουμενικά αποδεκτή ότι η θρησκευτική πίστη εξαιτίας της "ευαισθησίας" της πρέπει να έχει και το προνόμιο να είναι πέρα και υπεράνω κάθε κριτικής. Γενικά, επικροτούμαστε αν επιτεθούμε, αν γίνουμε ιδιαίτερα δηκτικοί στο πνεύμα και επικριτικοί έναντι κάποιου πολιτικού(βλ. Πάγκαλος τον οποίο τον κυνηγά ο Τσίπρας με αιχμηρό κόκκαλο κοτόπουλου που μόλις καταβρόχθισε ο Θεόδωρος) όμως όταν αφορά η επίκριση αυτή την θρησκεία, η κοινωνία σε καταδικάζει περιέργως ή και σε απομονώνει.
Αυτή η ευρύτατα αποδεκτή υπόθεση σε αυτόν εδώ τον χώρο καταργείται και δεν μεταχειρίζομαι σε καμία περίπτωση την θρησκεία ως κάτι το ξεχωριστό από κάθε άλλη ιδεολογία. Συνεπώς, ο τρόπος γραφής αλλά και οι "εικόνες" ή γελοιογραφίες που σχετίζονται με την θρησκεία ακούγονται ή (φαίνονται) οξείς μόνο σε όσους έχουν πρόβλημα ευθιξίας ίσως και επιθετικής εχθρότητας προς το διαφορετικό. Είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει στην σοφία του κάθε γέροντα ή στον θεό αλλά αυτό δεν υποχρεώνει τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο και δεν θα πρέπει να περιορίζει τις απόψεις τους, ακόμα κι αν ενοχλούν.
Τα εικαστικά που θα ακολουθήσουν στο μπλογκ είναι ένα είδος τέχνης, έστω και ερασιτεχνικής καθώς τώρα μαθαίνω το πρόγραμμα επεξεργασίας εικόνων. Είμαι ο δημιουργός τους και συνταγματικά μπορώ να το θεωρήσω ως μία μορφή τέχνης ή καλλιτεχνικής φαντασίας ή απλής τεχνοτροπίας. Δεν υπόκειται σε κρατικούς ορισμούς σύμφωνα με το σύνταγμα.
Η ελευθερία της τέχνης προστατεύεται ιδιαίτερα από το σύνταγμα στο άρθρο 16 παράγραφος 1. Καμία πρόληψη και καμία λογοκρισία της τέχνης δεν ανέχεται το σύνταγμα. Σε ότι αφορά την θρησκεία και κατά το πόσο μπορεί κάποιος να προσβληθεί, εκτός από τους λόγους που ήδη εξήγησα, το σύνταγμα προστατεύει περισσότερο την τέχνη παρά τον «προσβεβλημένο» καθώς έχει να κάνει με τα ατομικά δικαιώματα του ανθρώπου.
Για να θεωρηθεί αδίκημα και ποινικά επιλήψιμη μία τεχνοτροπία φαίνεται πως πρέπει να θίξεις την προσωπικότητα του άλλου, πράγμα που σχεδόν ποτέ δεν προσδιορίζεται σε θέματα θρησκείας. Θα έλεγα πως μόνον όταν προσβάλλεται η ανθρώπινη αξία είσαι υπόλογος, καθώς ο περιορισμός της ίδιας σου της καλλιτεχνικής δημιουργίας λόγω της ευαισθησίας της θρησκευτικής συνιστά προσβολή της προσωπικότητας του ίδιου του καλλιτέχνη!
Βέβαια η Ευρωπαϊκή νομοθεσία εν αντιθέσει με την Αμερικανική προστατεύει ιδιαίτερα την θρησκεία και την κατατάσσει στις ειδικές περιπτώσεις που όμως εγώ δεν τους παίρνω σοβαρά καθότι ξέρω να σέβομαι τους ανθρώπους, λιγότερο βέβαια από τις ιδέες τους. Δεν καίω κανένα ούτε βιαιοπραγώ εναντίον κάποιου.
Πάντως σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει πρόβλημα με το περιεχόμενο ενός μηνύματος αλλά με το πόσο «εχθρικά» γράφτηκε, που στο κάτω κάτω αυτό είναι τελείως υποκειμενικό και κανένα κράτος δεν μπορεί να το προσδιορίσει επακριβώς. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ στα περί συντάγματος διότι αυτά δεν είναι ατομικευμένα αλλά υποστηρίζουν το κράτος, την εξουσία προς τις μάζες ακόμα και όταν επικαλούνται ατομικά δικαιώματα, γι αυτό κάνω μία απλή σύντομη αναφορά για χάρη της διευκρίνισης.
[i] Δημητρόπουλος,Α., Συνταγματικά δικαιώματα,2004, σελ.176
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου