Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Εύχομαι να χιονίσει.

Στο πλαίσιο του μεταμοντερνισμού(μία μεταγενέστερη διόρθωση όπως ορθώς με επισήμανε κάποιος φίλος: Αυτονόητα θα έλεγα, η έννοια του μεταμοντερνισμού είναι απλά η ολοκλήρωση του νεοφιλελεύθερου μοντερνισμού και όχι κάποιο νέο σύστημα. Προς αποφυγήν θεωρητικών λαθών.) και του μεσαίωνα με τον οποίο διαπνέονται όλα τα δυτικά δημοκρατικά καθεστώτα, είμαστε και θεωρείται βέβαια αναγκαίο, σε θέση να κρίνουμε και να παίρνουμε θέση για την κρίση του συστήματος. Μίας κρίσης (από τις πολλές) του συστήματος, η οποία δεν οφείλεται φυσικά, σε κάποια  κακιά ιδεολογία(αυτό για παράδειγμα, η Γιαγιά μου μαζί με την κυρά Θεοδώρα το διατυμπανίζουν, όπου κάνουν εκτενείς πολιτικές συζητήσεις, ανώτερες βέβαια του επιπέδου των περισσότερων, που ήμαστε πολύ χαμηλά ομολογουμένως.)

Το γράφω με επίγνωση του θέματος καθώς παρουσιάζονται διάφορα βιβλία ξένα και μη, για το «δόγμα του νεοφιλελευθερισμού» και τα οποία προωθούνται ιδιαίτερα από τις ίδιες τις τάξεις όπου ελέγχουν την παραγωγή και επωφελούνται από τον νεοφιλελευθερισμό! Μάλλον, θέλουν να τον αποτάξουν και αυτοί, και όπως λένε κάποιες μυστικές πληροφορίες, θα υιοθετήσουν νέο δόγμα, βαρέθηκαν με αυτό. Το νέο θα βασίζεται στον αντίχριστο και στον σοσιαλισμό. Ο λόγος είναι βασικά απλός.

Ο αντίχριστος συν του σοσιαλισμού, κακοποιήθηκαν ιδιαίτερα από την ανθρωπότητα και θέλουν οι ανώτερες τάξεις(όχι μόνο οικονομικές) να επαναπροσδιορίσουν αυτές τις έννοιες και να μας δώσουν απέραντη χαρά και ίσως ένα νέο παράδεισο. Προσπαθούν βέβαια να βρουν το μέρος του, εφόσον ο επίγειος κακοποιείται από αυτό που ονομάζουμε «Πρόοδος».