Η ζωή είναι ωραία υπό την προϋπόθεση ότι φέρει τον πόνο και τη δυστυχία. Είναι το αντίτιμο του είναι που μας περιβάλλει!
Όλοι αναζητούμε όμως λίγη έστω χαρά, ευτυχία, χαλάρωση. Ειδικά, το καλοκαίρι, ανυπομονούμε να έρθει ούτως ώστε να ξεφύγουμε από την καθημερινή ρουτίνα της ζωής μας, να χαλαρώσουμε, να διασκεδάσουμε, να ζήσουμε κάπως διαφορετικά….
Έτσι ακριβώς ξεκίνησε και το περσινό καλοκαίρι για μένα! Επιτέλους, θα είχα την ευκαιρία να χαλαρώσω και να διασκεδάσω μετά από την επίπονη εξεταστική περίοδο! Μόνο που η πραγματικότητα κατά κανόνα δεν ανταποκρίνεται στις επιθυμίες μας, σπάνια γι αυτό υπάρχει και η έννοια της «τύχης»! Αυτή έχει τον πρώτο λόγο.
Ομολογώ ότι ήταν κάπως περίεργο το περσινό καλοκαίρι. Κάτι δεν πήγαινε καλά, χωρίς όμως να φαίνεται έντονα, τουλάχιστον στην αρχή. Ένας από τους μικρούς μου αδερφούς(13 ετών) παρουσίαζε ασυνήθιστα συμπτώματα, που με τις μέρες γίνονταν πιο έντονα. Ανεξήγητη κόπωση, ήπιοι πόνοι στις κλειδώσεις, ανορεξία, έπινε υπερβολικές ποσότητες νερού, και σταδιακά έχανε κιλά!
Ανησυχία αλλά και ψυχραιμία αρχικά. Καμιά φορά, δε θέλεις να δεις την πραγματικότητα, κάνεις τα στραβά μάτια. «Θα περάσει, της εφηβείας μάλλον είναι»….
Καθώς περνούσαν οι μέρες η ανησυχία μετατράπηκε σε φόβο, το παιδί ήταν πλέον εμφανώς από κάτι εξαντλημένο χωρίς λόγο…(ο ίδιος το αρνιόταν).
Εξέταση αίματος. Η σωστή κίνηση την κατάλληλη στιγμή, από τη Μάνα μου.
31 Ιουλίου 2008, απόγευμα Πέμπτης. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων δείχνουν ότι ο αδερφός μου έχει υπερβολικές τιμές σακχάρου! Ο Μικροβιολόγος μας συνέστησε να τον μεταφέρουμε άμεσα σε Νοσοκομείο…..
Παγώσαμε όλοι εκείνη τη στιγμή. Τελείως ξαφνικό, αναπάντεχο. Ο αδερφός μου πάσχει από σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1, που σημαίνει ότι το παιδί θα βρίσκεται πλέον σε απόλυτη εξάρτηση για τη διατήρηση και της ίδιας της ζωής του στην χορήγηση ινσουλίνης εφ’ όρου ζωής!
Δύσκολο να περιγράψω τα συναισθήματα μου. Με κυρίευσαν ταυτόχρονα αμηχανία, έκπληξη, θλίψη, στεναχώρια, άγχος αλλά και μία μικρή ευχαρίστηση(κάτι σαν παρηγοριά) για το γεγονός ότι προλάβαμε τα χειρότερα, καθώς η έγκαιρη διάγνωση είναι κρίσιμη για τη ζωή του πάσχοντα!
Δεν κοιμήθηκα επί 4 ημέρες. Ούτε έκλαψα. Ήμουν ανέκφραστος. Η σιωπή με διακατείχε πλήρως.
Έρχομαι όμως στην ουσία του άρθρου: Ήμουν ήδη Άθεος(τουλάχιστον, γλύτωσε το βρίσιμο σε αντίθετη περίπτωση :P). Το γνώριζαν οι γύρω μου!
Το πρώτο μέλημα της οικογενείας μου ήταν να μάθουμε περί της ασθένειας όσα περισσότερα μπορούμε, από τους ειδικούς Ιατρούς, στο Νοσοκομείο. Αυτό τίποτε άλλο.
Γυρνάω από το Νοσοκομείο, (οι γονείς μου φυσικά είχαν μείνει μαζί με τον αδερφό μου στο Νοσοκομείο) στο σπίτι, μαζί με τη Γιαγιά μου. Δεν άργησαν οι μπηχτές περί της αθεΐας μου να σπάσουν τη σιωπή.
Η Γιαγιά μουρμούρισε: «Τιμωρία του Θεού, μάθημα σου έδωσε , όπως και σε όλους μας… .Γλιτώσαμε τα χειρότερα τουλάχιστον»
Δεν μίλησα. Δεν είχα όρεξη….
Η Γιαγιά μου προφανώς μιλούσε για τον Θεό Πατέρα Ημών της Ορθοδοξίας. Ξέχασε όμως, να μου πει για μία άλλη ιδιότητα που του αποδίδεται. Ότι συγχωρεί τα πάντα και είναι δίκαιος. Δηλαδή, εάν πήγαινα να εξομολογηθώ και να ανάψω ένα κερί, θα αναιρούσε την «τιμωρία» του;; Πολύ Αμφιβάλλω.
Αργά τη νύχτα, αναλογίζομαι τα «παιδιά» του Θεού, την ανθρωπότητα. Κυριαρχεί το μίσος, ο πόνος, η δυστυχία, η φρικαλεότητα, υπερβολικό κακό, απέραντη αδικία και λίγη ευτυχία.
Κοινοτοπία του κακού σπανιότητα του Καλού!! Πως τα κατάφερε έτσι ο Πανάγαθος;
«Υπαίτιοι για όλα αυτά είναι οι άνθρωποι» διατείνονται οι Θεολόγοι.
Ποιος όμως -υποτίθεται- δημιούργησε τον άνθρωπο; Ένας τέλειος που συναίνεσε να φτιάξει ατελή όντα; Κι αν είναι έτσι, γιατί δεν πέτυχε καλύτερη έστω αναλογία μεταξύ καλού και κακού;;
Και όλα τα δεινά που ταλανίζουν την ανθρωπότητα χωρίς να ευθύνεται εκείνη στο ελάχιστο; Παιδιά που πεθαίνουν από αρρώστιες, από την πείνα, άνθρωποι προσβάλλονται από τον καρκίνο, το Aids, και τόσες άλλες αρρώστιες; Προς τι αυτή η δυστυχία;
Ως γνωστόν, ο Θεός κατά τους Θεολόγους, είναι πανταχού παρών. Ας το δεχτώ, αξιωματικά έστω για μία στιγμή, γράφοντας το εν λόγω κείμενο… Πανταχού παρόν επίσης είναι και το κακό στον κόσμο, και μάλιστα με αποδείξεις, με γεγονότα. Μάλλον, απογυμνώθηκε από την παντοδυναμία του ο «Πατέρας» της ανθρωπότητας, άρα δεν είναι Θεός. Κακός, είναι!
Υπάρχει τόσο κακό, άδικο, φρίκη, και μάλιστα σε πολύ μεγάλο βαθμό, που καθιστά ασύμβατη την έννοια ενός Τέλειου και Πανάγαθου δημιουργού!
Παραθέτω ένα εξαιρετικό ποίημα του Λουκρήτιου:
«Η Ζωή είναι πολύ δύσκολη, η ανθρωπότητα πολύ αδύναμη, η εργασία πολύ εξαντλητική, οι ηδονές πολύ μάταιες ή σπάνιες, ο πόνος πολύ συχνός και πολύ φρικτός, η τύχη πολύ άδικη ή πολύ τυφλή για να πιστεύουμε ότι ένας τόσο ατελής κόσμος έχει Θεϊκή προέλευση»
Δεν αντιλέγω, πλέον συνηθίσαμε την ασθένεια του μικρού και επιστρέψαμε στους φυσιολογικούς ρυθμούς της ζωής μας. Αλλά το περσινό καλοκαίρι θα μείνει χαραγμένο για πάντα στη μνήμη μου.
Τελικό, προσωπικό συμπέρασμα: Διαβάζουμε στη Γένεση: «Και είπεν ο Θεός ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών και καθ’ ομοίωσιν»
Εδώ πρόκειται για σφάλμα. Ας ζητήσει συγγνώμη κάποιος εκ μέρους του. Εξάλλου, πίθηκος ήταν, δεν είχε και μεγάλη ευφυΐα αλλά καλή η προσπάθεια….
Αλλάζω κλίμα και αφιερώνω σε όλα τα παιδιά του κόσμου ένα Ελληνικό Τραγούδι, του Στ. Καζαντζίδη το οποίο αξίζει να ακούσετε όσοι δεν το ξέρετε...
Για τα Παιδιά
12 σχόλια:
Κατ' αρχήν σου εύχομαι να είσαι πάντα καλά, και εσύ και ο αδερφός σου και όλη σου η οικογένεια! Σίγουρα δεν ξέρω, αλλά μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολη είναι η αντιμετώπιση μιας τέτοιας είδησης.
Για το θεωρητικό της υπόθεσης πάντως έχω να πω το εξής: Οι προσδοκίες, αλλά και τα αποτελέσματα τους αποτελούν ένα μεγάλο τμήμα του τρόπου με τον οποίον λειτουργεί και διαμορφώνεται το ανθρώπινο μυαλό! Π.χ. κάποιοι έχουν κερδίσει το Τζόκερ κατά καιρούς, άρα αυτό μου δίνει το δικαίωμα να προσδοκώ και εγώ μια επιτυχημένη συμμετοχή στον εν λόγω διαγωνισμό. Ξεκινάω λοιπόν με ενθουσιασμό, παίζω ανελειπώς, αυξάνω τα ποσά που ξοδεύω, παίζω, παίζω και ξαναπαίζω... Και από κάποιο σημείο και πέρα εξασθενεί ο ενθουσιασμός, αραιώνουν οι επισκέψεις στα προπατζίδικα, κάποτε-κάποτε καταλήγω και στο να μην παίζω καθόλου πια. Τι μου συνέβει; Είναι η γνωστή σε όλους μας παραίτηση. Και η παραίτηση λαμβάνει χώρα όταν υπάρχουν προσδοκίες οι οποίες διαρκώς διαψεύδονται!!! Είναι φανερό βέβαια, και με απλά μαθηματικά, ότι κάποιες προσδοκίες, όπως του Τζόκερ, έχουν εκπληκτικά μικρές πιθανότητες να πραγματοποιηθούν! Όταν λοιπόν εμείς "κολλάμε" πάνω τους, καταδικάζουμε τον εαυτό μας σε μελλοντική παραίτηση.
Ας αφήσουμε λοιπόν το γνωστό τροπάριο για την ανακούφιση που προσφέρει η θρησκεία στους πιστούς. Αυτό που τελικά πετυχαίνει η θρησκεία είναι να εφοδιάζει τους πιστούς με μια τεράστια ακολουθία από μη εκπληρωμένες προσδοκίες! Οι προσευχές, όπως είναι γνωστό πραγματοποιούνται μόνο στα πολύ στενά άκρα της Γκαουσιανής καμπάνας, πολύ σπάνια δηλαδή (σχεδόν ποτέ), και φυσικά επειδή έτσι προέβλεπαν οι πιθανότητες! Πότε θα εκπληρωθούν λοιπόν οι υποσχέσεις προς τους πιστούς;;; Μετά! Πότε μετά; Μετά θάνατον και ζήσε Μάη μου...
Αυτό που κερδίζεις εσύ Αεροχείμαρρε με την ορθολογιστική στάση σου είναι προσδοκίες βασισμένες σε επαληθεύσιμες πιθανότητες. Ο ορθολογιστής μαθαίνει να κυνηγάει τη γνώση, να ρωτάει τον ειδικό, να ζητάει το κατάλληλο φάρμακο αντί για το θαυματουργό μαντζούνι. Και να συνεχίζει να ζει τη ζωή του, δυναμικά και όχι παραιτημένα, με προσδοκίες που συνήθως επαληθεύονται. Όσο για τη γιαγιά σου, πιστεύω πως έπραξες πολύ σωστά που δεν απάντησες. Κατά πάσα πιθανότητα μιλάμε για ένα άτομο που έτσι μεγάλωσε, μέσα στο φόβο και τις ενοχές! Πέρασε το μεγαλύτερο τμήμα της ζωής της και δεν έχει κάτι να κυνηγήσει. Έχει συνάψει όμως στο μυαλό της ένα συμβόλαιο με το ΜΕΤΑ! Και θα ήταν άδικο να της το στερήσει κάποιος (που δεν θα μπορούσε κι όλας, αλλά λέμε τώρα).
Anyway, σου εύχομαι να ζήσεις από εδώ και μπρος σε παντοτινή ευτυχία (περιλαμβάνει και το υγεία, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ)!
Αυτό που κάνει αίσθηση σε περιπτώσεις σαν της γιαγιά σου είναι που αποδίδουν μια συμφορά στην εκδίκηση του θεού.
Επειδή ένας αδερφός δεν πιστεύει, ο θεός εκδικείται τον άλλον στέλνοντας το κακό που πολλές φορές του στοιχίζει ακόμα και τη ζωή!
Αυτό δεν είναι αδικία, αλλά, συγνώμη για τη λέξη, αλλά μαλακία, για να το πω με το όνομά του!
Δηλαδή, ένας τέτοιος θεός δεν θα ήταν κακός, αλλά μαλάκας!
Εύχομαι ό,τι καλύτερο για τον αδερφό σου και καλό καλοκαίρι σε σένα και τον batcic.
Άθεε, Καλό Καλοκαίρι και από εμένα!
Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, και σας τα ανταποδίδω!
Μία παρατήρηση επί του θέματος: Λένε ότι ο Θεός εξ ορισμού είναι ακατανόητος. Συμφωνούμε έως εδώ.
Θα φταίνε μάλλον οι άνθρωποι… Τόσος ανθρωπομορφισμός που με κάνει να σκέφτομαι ότι αυτοί τον δημιούργησαν(μέγιστο συμπέρασμα). Του αποδίδουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που προσάπτουν στην κοινή ανθρώπινη συμπεριφορά!!
Απίστευτο, αλλά αυτό αντιβαίνει στον ορισμό του, άρα δεν υπάρχει, με καθαρά «οντολογική» σκέψη!
Και όντως στην περίπτωση της Γιαγιάς μου, ο Άθεος έχει δίκιο. Μόνο ένας Μαλάκας θα λειτουργούσε εκδικητικά, χωρίς να θέλω να προσβάλλω τους πιστούς, αυτά είναι τελείως γελοία πράγματα.
Να είστε Καλά!
Πράγματι με συγκίνησε η περσινή σου περιπέτεια.
Σε τέτοιες άδικες ώρες τα ρίχνουμε όλα στο Θεό γιατί σ'εκείνα τα παιδιά γιατί σ'εμένα?
Σ'ολους μας έρχονται στιγμές δύσκολες που δεν μπορούμε ν'ανταπεξέλθουμε.Αυτή είναι η ζωή με τις "μπουνάτσες" της για μένα και τις "φουρτούνες" της.
Ασφαλώς και δεν θ'αφήσω στο έλεος των περιστάσεων τον εαυτό μου με προσευχές και νηστείες το πρόβλημα δεν λύνεται.
Πρέπει να μάθεις και να παλέψεις γιαυτό!
Κακώς επισημοποιείς τα πιστεύω σου σε άτομα που δεν μπορούν να καταλάβουν!Και οι γιαγιάδες έχουν τόσο στενή αντίληψη που η λέξη "Αθεος" τους φέρνει την καταστροφή.
Κράτα για τον ευατό σου τα πιστεύω σου δεν είναι ανάγκη να δίνεις ερεθίσματα για συζητήσεις που περισσότερο κακό σ'εσένα κάνουν παρά στους άλλους που δεν καταλαβαίνουν.
Εύχομαι να είστε όλοι γεροί και σιδερένιοι!
Τελικά η υγεία είναι το μεγαλύτερο αγαθό!
Καλή σου μέρα!
@Ζοyzoy
Ο σκοπός του άρθρου αυτός ακριβώς ήταν: Αυτή είναι η ζωή!
Ούτε έριξα την ευθύνη στο Θεό, καθώς πως θα μπορούσα να αποδώσω ευθύνες στο κενό ή στην ανυπαρξία κάποιου;
Παρέθεσα απλώς τους λόγους μέσω της προσωπικής μου εμπειρίας που με κάνουν όχι απλά να μην πιστεύω σ’ αυτόν αλλά να είμαι Άθεος! Ήμουν ήδη και πριν από αυτό όπως επεσήμανα στο άρθρο μου.
Σε ότι αφορά την επισημοποίηση των απόψεων μου περί του Σύμπαντος, δεν το βρίσκω καθόλου κακό, αντιθέτως όταν μου δοθεί η ευκαιρία θα διατυπώσω κόσμια την άποψη μου περί του μυστηρίου του «είναι» χωρίς να προσβάλλω κανέναν, θεωρώ ότι είναι σημαντικό να γνωρίζουν τις απόψεις μου οι γύρω μου, έτσι μπορεί να γίνει και ένας ωραίος διάλογος, σε φιλικό επίπεδο. Η πολεμική δεν με ελκύει…
Να είσαι Καλά
Καλώς σε βρήκα και καλώς με βρήκες :)
Πράγματι, το περσινό καλοκαίρι, θα ήταν πολύ άσχημο για εσένα και την οικογένειά σου... Αλλά αυτό που είπες, πως ευτυχώς προλάβατε τα χειρότερα είναι γεγονός! Σου και σας εύχομαι τα καλύτερα και μόνο, από εδώ και πέρα.
Όσο για το θέμα σου, μπορώ να πω πως είναι σκέψεις που έχουν περάσει από το μυαλό όλων μας, ειδικά όταν μας συμβαίνει κάτι αναπάντεχα κακό. Μετά από 26 χρόνια ύπαρξης σε αυτόν τον πλανήτη, ακόμα δεν έχω απάντηση και ούτε θεωρώ πως θα έχω ποτέ.
Θα ήθελα να πιστεύω πως υπάρχει κάποια ανώτερη δύναμη που μας προφυλάσσει και μας προστατεύει, αλλά πολλές φορές μου έχει αποδειχτεί το αντίθετο. Άλλες φορές πάλι, σαν να συμβαίνει κάτι μαγικό και όλα είναι όμορφα.
Μπορεί να λέγεται ζωή. Μοίρα. Θεός. Τύχη. Ειλικρινά δεν ξέρω.
Αυτό που ξέρω είναι ότι οφείλουμε στον εαυτό μας να κάνουμε ότι το δυνατόν καλύτερο για εμάς τους ίδιους και για τους συνανθρώπους μας. Κάτι σαν "συν Αθηνά και χείρα κίνει" :)
Καλησπέρα και καλή συνέχεια!
@Raven
Ήδη έχω διευκρινίσει ότι το άρθρο δε γράφτηκε επειδή οι σκέψεις μου πέρασαν από το μυαλό μου τη στιγμή που συνέβη το γεγονός της ασθένειας, καθότι ήμουν Άθεος.
Εγώ αγαπητή, επειδή θα ήθελα να υπάρχει μία ανώτερη δύναμη, είναι ένας λόγος που με κάνει να μην πιστεύω σ αυτήν, καθώς η πραγματικότητα ποτέ δεν ικανοποιεί τις επιθυμίες μας. Πολύ σπάνια.
Επίσης, όσο γνωρίζω τον εαυτό μου και τον κόσμο, τόσο λιγότερο μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει Θεός!
Το κακό και το καλό μπορούν να εξηγηθούν εύκολα από την ίδια τη φύση, εκ της ανθρώπινης ιστορίας όχι όμως με κάτι το ακατανόητο στο ανεξήγητο και απέραντο σύμπαν. Αποκλείεται το απόλυτο του Κόσμου να μας μοιάζει! Φαίνεται εξάλλου…
Συμφωνώ απόλυτα, σε όσα γράφεις στον επίλογο του σχολίου σου!!
Επίσης, καλή συνέχεια!
Αυτό δεν ήταν μπηχτή,,,
ήταν κάρφωμα πισώπλατο (με μαχαίρι δίκοπο)
Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με πλήγωσε η γιαγιά σου...
Ε ρε καημενάκι τι πέρασες...
Να...απ'αυτά τα χαζά πρέπει να ξεκολλήσουμε για να μη τα πάρει άλλη
γενειά...ΜΠΡΑΒΟ για την ψυχραιμία σου αν και μικρός είσαι προσγειωμένος...
Και για τον αδερφούλη σου κουράγιο...
δυστυχώς τα ποσοστά του νεανικού διαβήτη αλλά και του τύπου2 ανεβαίνουν στην χώρα μας το ξέρεις φαντάζομαι,αλλά ίσως δεν σού'χουν πει'γιατί' ανεβαίνουν.
Πάντως εσύ να μην έχεις την παραμικρή ενοχή,
ότι και καλά προκάλεσες κάτι.
Το μόνο που προκάλεσες ήταν το αρρωστημένο σκεπτικό της γιαγιάς σου.
Να περνάς καλά...
@ΓΕΩΡΓΙΑ,68
Περιττό να πω ότι την «αρρωστημένη σκέψη» της Γιαγιάς μου, τη διαθέτουν αρκετοί πιστοί, και το τραγικότερο, ότι μεταδίδεται και στις νεώτερες γενιές στο πλαίσιο της γενικής στροφής στα συντηρητικά πρότυπα της κοινωνίας.
Σε ότι αφορά την ασθένεια είμαι αρκετά ενημερωμένος, και μάλιστα όχι επειδή μου τα είπαν «κάποιοι» όπως λες αλλά εγώ το ερεύνησα το θέμα. Τώρα, αν ξέρεις κάτι περισσότερο δηλ. το «γιατί» συμβαίνει, καλό θα ήταν να παραθέσεις την άποψη σου.
Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Να είσαι καλά
Καλό καλοκαίριιιιιιιιιιιιιι
kisses
Aeroxeimarre
Άστα να πάνε, αν υπήρχε θεός θα έχει να λογοδοτήσει για πολλά θέματα έτσι σκατά που θα τα είχε κάνει εδώ κάτω… Και ναι, αυτό το σκεπτικό το έχουν πάρα μα πάρα πολλοί πιστοί δυστυχώς.
Δημοσίευση σχολίου