Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009

Μία φρικτή φανταστική περιπέτεια μου....

Προσπάθεια επίλυσης μίας εξίσωσης από το φανταστικό μέρος της τάξης του μυαλού μου.

Βρίσκομαι ανεξήγητα σε μία απέραντη έρημο! Παρατηρώ μόνο άμμο, βράχια, λίγα φυτά και πέτρες! Ο Ήλιος κυριαρχεί στα πάντα εδώ!

Δεν γνωρίζω πως βρέθηκα σε αυτό το απόκοσμο μέρος. Δεν θυμάμαι!

Κάτι τραγικό θα πρέπει να μου συνέβη. Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ! Βρίσκομαι στη μέση του πουθενά, αυτό που πρέπει να κάνω είναι να βρω τρόπους να επιβιώσω. Η επιβίωση καθίσταται αυτοσκοπός. Τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα…

Περιπλανιέμαι στο άγνωστο της ερήμου για 2 ημέρες ανούσια χωρίς να βρω τίποτα το ιδιαίτερο! Έτσι αποφασίζω την επόμενη ημέρα να κινηθώ τυχαία προς την κατεύθυνση του Ήλιου, ίσως κάτι να κερδίσω εάν έχω κάποιον προσανατολισμό…. Οι μέρες και οι νύχτες περνούν αλλά το τοπίο δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό, είναι σχεδόν όπως ακριβώς ξεκίνησα την άγνωστη περιπλάνηση μου. Έρημος και Ήλιος.

Αρχίζω να εξαντλούμαι, νιώθω εξουθενωμένος, συγχυσμένος , το μόνο εφόδιο που έχω μαζί μου είναι ένα μαχαίρι τίποτε άλλο! Διψάω πολύ…. αλλά για να βρω νερό πρέπει πρωτίστως να φάω κάτι για να πάρω δυνάμεις και να συνεχίσω τον αγώνα της επιβίωσης!

Δεν ήταν και τόσο δύσκολο! Αιφνιδιάζω ένα φίδι χτυπώντας το δυνατά στο κεφάλι με μία μεγάλη πέτρα! Δεν έχω περιθώρια να σκεφτώ πολυτέλειες, πρόκειται για τη ζωή μου.

Αμέσως, κόβω το κεφάλι του φιδιού(διότι περιέχει το δηλητήριο του ζώου) του βγάζω το δέρμα προσεχτικά, βρίσκω κάτι ξερά φυτά ανάβω φωτιά με φυσικό τρόπο, ψήνω το κρέας του φιδιού και το τρώω λαίμαργα! Δεν είναι τόσο απαίσιο στη γεύση όσο στη σκέψη…

Νιώθω για λίγο αναζωογονημένος! Πήρα κάποιες δυνάμεις. Ξεκουράζομαι για λίγο και συνεχίζω την αναζήτηση πρωτίστως νερού και πολιτισμού. Γνωρίζω ότι η προσπάθεια μου θα είναι δυσχερής αλλά επιβάλλεται να το κάνω. Είναι μονόδρομος η ζωή μου.

Ο χρόνος κυλά βασανιστικά. Είμαι πλέον πολύ καταπονημένος, δεν αντέχω πρέπει να πιω νερό, αλλά δεν βρίσκω ούτε σταγόνα στο καταραμένο αυτό μέρος! Το δέρμα του φιδιού που προνοητικά είχα πάρει μαζί μου σε περίπτωση που φανεί χρήσιμο, γίνεται το ποτήρι μίας έσχατης πράξης για τη ζωή μου. Για να μην πεθάνω θα κάνω το α-διανόητο. Πίνω τα ούρα μου, είναι το πιο απαίσιο που έκανα ποτέ, σκέτη αηδία, αλλά εδώ λειτουργώ ενστικτωδώς, και χειρότερο από τον Θάνατο δεν υπάρχει τίποτα άλλο! Αδιέξοδος….

Καθώς όμως ο χρόνος κυλά, γίνεται πλέον επιτακτική, άμεση η ανάγκη για πόσιμο νερό, δε μπορώ να σωθώ αλλιώς. Υπάρχουν κάποια φυτά, που αποθηκεύουν κάποιες σταγόνες νερού αλλά δεν μπορείς να τα διακρίνεις από τα δηλητηριώδη φυτά. Δεν το διακινδυνεύω.

Εδώ που έφτασα, εξάλλου χρειάζομαι πολύ νερό, σκέφτομαι!

Ο οργανισμός μου πλέον έφτασε τα όρια του. Με διακατέχει πλήρως η σωματική και ψυχική εξάντληση ενώ παράλληλα ζαλίζομαι, και δε βλέπω καλά…. Δε θέλω να το βάλω κάτω. Θα παλέψω.

Αίφνης, μέσα στη θολούρα και στη σύγχυση μου, βλέπω καθαρά σε κάποια απόσταση από μένα, μία λίμνη!! Έστω και έρποντας είμαι πρόθυμος να καταβάλλω όλες μου τις εναπομείνασες δυνάμεις μου για να φτάσω εκεί, στην όαση. Η ψυχολογία μου επιδρά θετικά στον οργανισμό μου και παρά την εξάντληση, αντλώ την ενέργεια της ψυχής μου και αρχίζω να κατευθύνομαι προς τη σωτηρία μου! Μένω έκπληκτος με τον εαυτό μου που είμαι ακόμα ζωντανός και διεκδικώ τη σωτηρία μου! Αξεπέραστες οι κρυφές μου δυνάμεις….

Αργά και σταθερά πλησιάζω στο σημείο όπου έβλεπα μέχρι πριν από κάποια λεπτά της ώρας το νερό! Καταρρέω. Τι απόγνωση! Στο σημείο, δεν υπάρχει καμία λίμνη, αλλά μόνο βράχια, άμμος και ένας μικρός κρατήρας από πέτρες.

Τελικά ήταν μία αυταπάτη! Πίστεψα στη λίμνη διότι την επιθυμούσα όσο τίποτε άλλο εκείνη τη στιγμή. Κι όμως η πραγματικότητα με διέψευσε πλήρως για άλλη μία φορά! Είναι αργά να επιστρέψω εκεί όπου βρίσκονταν τα φυτά με το ελάχιστο νερό…

Σωριάζομαι στο έδαφος. Εκείνη τη στιγμή περνάει η ζωή μου σαν έργο στο σινεμά από το μυαλό μου. Μου άρεσε υπερβολικά, ήταν η ωραιότερη ταινία που παρακολούθησα ποτέ μου.

Δε θέλω να «σβήσω». Αν ήταν στο χέρι μου να δημιουργήσω το νερό, θα το κάνα αλλά επειδή προφανώς δεν είμαι ικανός για κάτι τέτοιο, εύχομαι: «Μακάρι να υπάρχει άλλη ζωή!» Δεν είναι δίκαιο αυτό που μου συμβαίνει….


Ήταν η τελευταία και η πιο ισχυρή επιθυμία μου. Πολύ ισχυρή για να είναι αληθινή όμως. Η ζωή με αποχαιρετά δια παντός.

Η επιθυμία αιώνια συνεχίζει να αιωρείται πάνω από το άψυχο πλέον κορμί μου…

Η λύση της εν λόγω εξίσωσης από το λογικό μέρος του μυαλού μου, προσδιορίζει το σημείο όπου βρισκόμουν. Εντοπίζει ότι λίγα μέτρα πιο μακριά από το σημείο όπου άφησα την τελευταία μου πνοή υπήρχε ένα χωριό, πολιτισμός! Υποτίμησα τα φυτά με το ελάχιστο νερό που όντως διέθεταν και πίστεψα στην επιθυμία μου, στην ελπίδα…..

Κρίμα! Οι δυνάμεις μου ήταν απεριόριστες αλλά δεν αρκούσαν μόνο αυτές....


6 σχόλια:

The Schrodinger's Dragon είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο! Δείχνει μέσα από μια απλή ιστορία, πως οι ευσεβείς μας πόθοι μπορούν να μας κάνουν να παραβλέψουμε τα "εργαλεία" που μας παρέχει ο ορθολογισμός!

Στο ζήτημα της λίμνης απλώς, έχω να συμπληρώσω ότι ο αντικατοπτρισμός είναι πλήρως υπαρκτό φαινόμενο που μπορεί να ξεγελάσει τον καθέναν! Το γενικότερο νόημα όμως είναι εξαιρετικό.

zoyzoy είπε...

Ούτε στο όνειρό μου δεν θέλω να το ζήσω!Πως ταλαιπωρείς το μυαλό σου με τέτοιες σκέψεις??
Ξέρω τι θέλεις να μου πεις αλλά εγώ σαν πρακτική σταθερή (πάλι την αστρολογία θα παραθέσω)θα έκοβα τους κάκτους για να βρώ νερό και δεν θα στηριζόμουν στην "αυταπάτη" νομίζω!
Καλές διακοπές να'χεις!!

Γεωργία είπε...

REPROBATES
το'παιξα πριν 1 χρόνο....
καταπληκτικό...
καλά είσαι;
ξεκουράζεσαι ή τρέχεις;

Ptomas είπε...

Ενδιαφέρον εφιάλτης. Τι μας διδάσκει όμως; Να μην ρισκάρουμε για τα πολλά αλλά να μένουμε στα σίγουρα (αν και στην περίπτωση αυτή δεν ήταν ούτε σίγουρα- δηλητηριώδη φυτά).
Κάθε φορά που βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι όπως είπες και εσύ έχουμε μια εξίσωση ή καλύτερα ένα σύστημα εξισώσεων με πολλούς αγνώστους. Η απόφαση που θα πάρουμε έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες. Από την μία έχουμε το σίγουρο αλλά λίγο νερό των φυτών που μπορεί να μην φτάνει για να μας συντηρήσει και που ίσως να μας αποτελειώσει αν περιέχει τοξίνες και από την άλλη το πολύ νερό που σίγουρα θα μας σώσει αλλά ίσως να μην το φτάσουμε λόγω απόστασης και να είναι μόνο αντικατοπτρισμός ή παιχνίδι της φαντασίας μας.
Μην κατηγορείς τον εαυτό σου αν παίρνεις τον λάθος δρόμο δεν μπορείς εκ των προτέρων να γνωρίζεις το αποτέλεσμα απλά να έχεις το θάρρος να επανεκτιμάς την κατάσταση όταν αλλάζουν τα δεδομένα και να προσαρμόζεις τις αποφάσεις σου σε αυτά. Σοφός δεν είναι αυτός που δεν κάνει λάθη αλλά αυτός που μαθαίνει από τα λάθη.
Παρεμπιπτόντως ο δικός μου απόλυτος εφιάλτης είναι το αντίθετο όχι ήλιος και έρημος αλλά στην μέση του ωκεανού νύχτα με συννεφιά χωρίς να διακρίνω οποιοδήποτε φως ή στεριά στο απόλυτο κενό.

aeroxeimarros είπε...

Καθυστερημένα έστω –ευνόητοι οι λόγοι- θα απαντήσω στα σχόλια σας.

@ Batcic

Μα, και εγώ για τον καθένα μιλούσα, όπου «εγώ» στο κείμενο βάλε ο καθένας. :)

@zoyzoy

Μόνο που λες ότι δε θέλεις καν να το σκεφτείς αυτό, δείχνει ότι ούτε εσύ θα επιζούσες εκεί. Η αστρολογία και κυρίως η Θρησκεία είναι η λίμνη αγαπητή που με ξεγέλασε και τώρα σου γράφω από τον Παράδεισο. (Διαφωνεί ο Πανάγαθος διότι λέει πως χρησιμοποιώ τη τεχνολογία του 666 αλλά δεσμεύτηκε στα συμβόλαια να μην μου κάνει τον έξυπνο όσο θα είμαι μαζί του).

@ Ptomas

Σοφός επίσης είναι αυτός που ακόμα κι όταν μιλά, σωπαίνει. Όσο για τον απόλυτο εφιάλτη, δεν θα έλεγα ότι εξέφραζε το εν λόγω κείμενο τον απόλυτο εφιάλτη μου, σαφώς αυτό που αναφέρεις είναι πολύ πιο τρομακτικό, πρόσφατα είδα ένα ντοκιμαντερ για κάποιους στρατιώτες το 1945 που έμειναν στον ειρηνικό επί 4 ημέρες με πολύ λίγα εφόδια που τους είχαν απομείνει όταν εξερράγη το πλοίο τους!!!!!

Από τους 1190 περίπου σώθηκαν οι 300. Πάλι καλά. Ενώ εκτός από το πρόβλημα των καρχαριών είχαν να αντιμετωπίσουν τη δίψα, που σε κάποιους κατέστη τόσο αναγκαία, ούτως ώστε κατέφυγαν στη λύση να πιουν θαλασσινό νερό, φυσικά όσοι το έκαναν πέθαναν, ενώ πριν από τον Θάνατό τους είχαν παραισθήσεις!!!!

Τρομακτικό όντως φίλε!

@ ΓΕΩΡΓΙΑ,68

Χαλαρώνω! :)

Ιοκάστη είπε...

Ωραίο νόημα και ωραία δοσμένο.. Αν και μ’έπιασε δίψα ρε άνθρωπε καλοκαιριάτικα με την έρημο και την ζέστη :p

Και πάντα ήθελα να πάω σε μια έρημο ρε γαμώτο, έχω δεύτερες σκέψεις τώρα τελευταία…

Άντε γράψε κι άλλα τέτοια!!