Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Η θρησκεία και η πραγματική της δύναμη!

απρόσμενα ισχυρή σύγκρουση θερμών με ψυχρές άεριες μάζες:

Ένα κλασικό επιχείρημα που παρατίθεται από τους θρήσκους στο θέμα της απόδειξης ότι ο Θεός υπάρχει είναι το ότι σε όλους τους πολιτισμούς ανά την ανθρώπινη ιστορία αναπτύχθηκε η θρησκευτική πίστη και πρακτική. Αναμφισβήτητα είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο όλων των εποχών. Δεν ανακαλύφθηκε ποτέ πολιτισμός που να μην περιείχε μία μορφή θρησκευτικής λατρείας. Κατά τους ένθεους αυτό συνιστά απόδειξη μίας υπερφυσικής οντότητας που είναι πανταχού παρούσα και δια αυτού του λόγου η θρησκευτική πίστη ενυπάρχει σε όλους τους πολιτισμούς.

Πάνω σε αυτή την άποψη υποστηρίζονται και διάφορες άλλες θεωρίες όπως για παράδειγμα η καταστροφολογία και οι προφητείες για την συντέλεια του κόσμου, καθώς πρόσφατα μάλιστα είχα δεχτεί τα πυρά μίας αναγνώστριας επειδή αρνήθηκα να πιστέψω στις προφητείες των αρχαίων πολιτισμών, προφητείες που ομοιάζουν περιέργως και μυστηριωδώς, χωρίς οι πολιτισμοί από τους οποίους αναπτύχθηκαν να έχουν σχέση μεταξύ τους, έτσι κατά την αναγνώστρια αυτό αποτελεί έμπρακτη απόδειξη ότι ισχύουν τα όσα διαδίδονται για το 2012.

Επιχειρώ σ αυτό το άρθρο να προσδιορίσω τη φύση της ανθρώπινης σκέψης. Αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να παραμερίσει έστω για λίγο τις καθημερινές αγωνίες της ζωής και να αναλογιστεί βαθύτερα τη θέση του μέσα στο σύμπαν τότε ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις βαθιές δομές της ύπαρξης μας. Διευκρινίζω σ αυτό το σημείο ότι το μοντέλο του Φρόυντ περί της ψυχικής λειτουργίας του ανθρώπου πρεσβεύει ότι οι σκέψεις το συναίσθημα ,και η συμπεριφορά ενός ατόμου γεννιούνται από δυνάμεις(μερικές εκ των οποίων είναι εντελώς ασυνείδητες) που βρίσκονται μέσα του σε σύγκρουση. Κατά συνέπεια η υπαρξιακή ψυχοθεραπευτική προσέγγιση, υποστηρίζει ότι η εσωτερική σύγκρουση που μας κυριεύει δεν προέρχεται μόνο από την πάλη μας με καταπιεσμένες ενστικτώδεις ορμές ή από διάφορες άλλες εμπειρίες αλλά και από την ίδια μας την συνάντηση με τα δεδομένα της ύπαρξης μας! Πάνω σ αυτό οικοδομείται ολόκληρος ο παγκόσμιος ανθρώπινος πολιτισμός πτυχές του οποίου αποτελεί και η Θρησκεία!

Κατά τον ψυχίατρο Irvin Yalom οι έσχατες έγνοιες των ανθρώπων είναι τέσσερις: ο θάνατος, η μοναξιά, η ελευθερία και η ανάγκη νοήματος. Ποιος άνθρωπος δεν έχει ζήσει πέρα από την χαρά της ζωής και την αρνητική, σκοτεινή της πλευρά; Όπως, τα γηρατειά, την αρρώστια, την εξαθλίωση, τη μοναξιά και τον θάνατο; Η απόγνωση είναι εγγενής στη ζωή μας και αυτό είναι κάτι που αποδεχόμαστε από πολύ νωρίς. Ορθώς λοιπόν προκύπτει το συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος σε κάθε εποχή και πολιτισμό υποχρεώθηκε να έρθει αντιμέτωπος με αυτές τις έσχατες έγνοιες που του προκαλούν το λεγόμενο υπαρξιακό άγχος, πράγμα που προσπάθησε να το αποβάλλει! Όπως σωστά επισημαίνει ο εν λόγω ψυχίατρος η θρησκεία ξεπροβάλλει ως θεμελιώδης προσπάθεια του ανθρώπινου γένους να καθησυχάσει το άγχος της ύπαρξης. Άρα το υπαρξιακό άγχος είναι πανανθρώπινο γι αυτό και η θρησκευτική πίστη εμφανίστηκε σε όλους τους πολιτισμούς! Ουσιαστικά εμείς οι άνθρωποι πλάθουμε θεούς για να ανακουφιζόμαστε.

Θεωρώ την Θρησκεία πολλή ισχυρή στο θέμα αυτό και ίσως γι αυτό να είναι απαραίτητη σε τόσους ανθρώπους. Παλαιότερα είχα υποστηρίξει την άποψη ότι η θρησκεία είναι ισχυρή επειδή καταφέρνει να ανακουφίσει ένα άτομο το οποίο χάνει κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο. Το πιστεύω ακράδαντα αυτό παρόλο που είμαι άθεος και σε μένα προφανώς δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αυτή μου η άποψη ενισχύεται ακριβώς από το γεγονός ότι η Θρησκεία κατασκευάστηκε από τα μυαλά των ανθρώπων για να ανακουφίσει το υπαρξιακό άγχος που είναι αδυσώπητο. Χαρακτηριστική η φράση μίας αναγνώστριας προς τον συγγραφέα Αντρέ Κοντ-Σπόνβιλ στο βιβλίο «Το πνεύμα του Αθεϊσμού» , «πιστεύω στον θεό διότι διαφορετικά τα πράγματα θα ήταν πολύ θλιβερά». Φυσικά δεν συνιστά επιχείρημα αυτό αλλά καταδεικνύει του λόγου το αληθές: Η θρησκεία έχει ψυχογενή αίτια και προέρχεται από την αναμέτρηση μας με τα δεδομένα της ύπαρξης. Δεν εμφανίζεται σε όλους διότι απλά δεν είναι καθήκον, δεν είναι αναγκαιότητα. Υπάρχουν άτομα που ζουν μια χαρά χωρίς θρησκεία ενώ άλλα δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτή.

Ο θάνατος αναμφισβήτητα είναι από τις πιο μοναχικές ανθρώπινες εμπειρίες και σ αυτό θα σταθώ ιδιαιτέρως. Η μοναξιά αποτελεί τον κυρίαρχο φόβο του ανθρώπου. Αυτή είναι που κάνει τον θάνατο τόσο τραγικό. Ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι μας και παρηγορούμαστε στην ιδέα ότι τουλάχιστον υπάρχουν και άλλοι που ευρίσκονται στην ίδια μοίρα με μας, γι αυτό και υπάρχουν οι ομαδικές ψυχοθεραπείες για τις ειδικές περιστάσεις όπως για καρκινοπαθείς στο τελικό στάδιο κ.α. Η μοναξιά είναι από τους μεγαλύτερους εχθρούς του ανθρώπινου γένους. Είναι μία απομόνωση υποχρεωτική για όλους ανεξαιρέτως και γίνεται ιδιαίτερα αισθητή μόλις ένα άτομο έρχεται σε επαφή με τον θάνατο.

Οι ψυχίατροι γίνονται μάρτυρες της κατάστασης αυτής όπως και οι ιερείς στα εξομολογητήρια τους που κάνουν ακριβώς την ίδια δουλεία υπό διαφορετικές οπτικές γωνίες. Οι άνθρωποι που πενθούν τον θάνατο του συντρόφου τους δείχνουν πολλές φορές μεγαλύτερη απόγνωση για το ότι διαρρήχτηκε ο σύνδεσμος με τον σύντροφό τους παρά για την ίδια την απώλεια. Είναι ξεκάθαρο ότι εμφανίζεται η λαχτάρα να παρακολουθούν και να γνωρίζουν οι σύντροφοι τη ζωή του καθενός μας. Οι χήροι και οι χήρες μιλούν για την οδύνη του να ζουν μία ζωή χωρίς να την παρατηρεί κανείς! Αποδεικνύεται μία από τις πιο τραγικές καταστάσεις της ζωής μας, όταν δεν υπάρχει έστω ένας που να παρακολουθεί και να παρατηρεί την ζωή μας. « Χρειάζεται κανείς δεκαετίες ωρίμασης για να γίνει ικανός να λειτουργεί χωρίς θεατές» μία εξαιρετική φράση από το μυθιστόρημα «Στο ντιβάνι».

Εδώ υπεισέρχεται η Θρησκεία, και καταλαμβάνει περίοπτη θέση στο να μην πέφτει κάποιος σε απελπισία. Η θρησκεία παρέχει ισχυρούς συνδέσμους. Ποιος μπορεί να αρνηθεί το γεγονός ότι μία θεότητα προσφέρει την απατηλή αίσθηση σε όσους την πιστεύουν ότι κάποιος ανώτατος χωρίς περιορισμούς και με όλο τον χρόνο στην διάθεση του παρατηρεί εξονυχιστικά όλες τις πράξεις ενός ατόμου! Είναι μοναδικό αυτό. Προσφέρει απίστευτη παρηγοριά να ξέρει κανείς ότι κάποιος άλλος σε παρατηρεί προσωπικά και μάλιστα σε υπόσχεται και ανάσταση νεκρών όπως και αιώνια βασιλεία. Εκεί ευρίσκεται η πραγματική δύναμη της θρησκείας.

«Να μην αφήσω τίποτα στον χάρο να μου πάρει μονάχα λίγα κόκκαλα»

29 σχόλια:

Αταίριαστος είπε...

Το γεγονός ότι η θρησκευτική πίστη υπάρχει σε όλες τις εποχές και όλους τους λαούς δεν αποδεικνύει τίποτα άλλο παρά μόνο ότι ο άνθρωπος έχει την έμφυτη τάση να αναζητά κάτι ανώτερο από αυτόν ή ότι έχει την τάση να θέτει θεμελιώδη ερωτήματα που μοιραία, επειδή δεν είναι εύκολο να απαντηθούν, οδηγούν στη μεταφυσική (Βέβαια, κι αυτό δεν είναι σίγουρο. Εκεί τον οδηγούσαν κάποτε τα ερωτήματα όταν δεν είχε αναπτυχθεί η επιστήμη και ίσως αν δεν υπήρχε η παράδοση και η θρησκευτική διαπαιδαγώγηση ο άνθρωπος να είχε ήδη απαλλαγεί από τη θρησκεία, αλλά τέλος πάντων...).
Απορώ στο εξής: αυτοί που υποστηρίζουν αυτό το επιχείρημα πώς δεν σκέφτονται ότι όλοι έχουν τάση αναζήτησης του θεού αλλά καταλήγουν σε τελείως διαφορετικές αντιλήψεις περί θεού και άλλος πιστεύει στο Γιαχβέ, άλλος στο Δία, άλλος στο Βούδα, άλλος σε κάποιο τοτέμ κλπ;

Όσο για την αναγνώστρια που πιστεύει στις προφητείες περί 2012 η καλυτερη απάντηση είναι η εξής:
"Ας κάνουμε και οι δύο υπομονή δύο χρόνια και θα μας λυθούν οι απορίες".

Εύα Παραδείσου είπε...

Καλές σου γιορτούλες καλά να περάσεις, με πολλές πολλές ακόμα ώρες συζήτησης για το Θεούλη με τον καινούριο χρόνο. :D

AΡΤΕΜΙΣ είπε...

Φίλε Αταίριαστε, ολοι οι ανθρωποι ενδομυχα εχουν επιγνωση για την αναγκαιοτητα της υπαρξης ενος θεου και γιαυτο ακριβως θα πρεπει να υπαρχει αλληλοσεβασμος στα θρησκευτικα πιστευω των αλλων. Αυτο ισχυει φυσικα για οσους αισθανονται την αναγκη της υπαρξης του οποιουδηποτε θεου, οπως διεξοδικα ανεφερε ο Αεροχειμαρρος....
Γενικα ο ανθρωπος ανεκαθεν ηταν, ειναι και θα ειναι ανασφαλης και παντα θα αναζητα στηριγματα που καθε φορα θα ανατρεπονται μπροστα σε μια νεα αληθεια...
Οσο για τις "προφητειες" του 2012 ελπιζω να γινουν συνταρακτικα γεγονοτα που θα κανουν τον ανθρωπο να πλησιασει τον συνανθρωπο και να αναγεννηθει αφενος ψυχοπνευματικα αφετερου κοινωνικοπολιτικα και να αλλαξει το σημερινο status quo συθεμελα...
ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ...!

aeroxeimarros είπε...

@Αρτεμις
"ολοι οι ανθρωποι ενδομυχα εχουν επιγνωση για την αναγκαιοτητα της υπαρξης ενος θεου... "

Διαφωνώ, δεν υπάρχει καμιά αναγκαιότητα, μόνο σ αυτούς που δημιουργούν τον θεό, όχι στους άλλους. Όσο για τον σεβασμό συμφωνώ απολύτως υπό την προυπόθεση όμως ότι ο σεβασμός προς την θρησκεία δεν διαφέρει προς αυτόν που δείχνουμε γενικά για τις απόψεις των άλλων πολιτικές κ.α., διότι όταν υπάρχει υπερβολικός σεβασμός τότε καταλύεται το δικαιώμα του να κρίνεις μία οποιαδήποτε θρησκεία ελεύθερα!

@Αταίριαστος

Συμφωνώ απόλυτα, αυτό ακριβώς γράφω και στο άρθρο μου. Το μεταφυσικό προκύπτει από το γεγονός ότι τα υπαρξιακα ερωτήματα-έγνοιες άρα και το υπαρξιακό αγχος που αυτά προκαλούν, είναι πανανθρώπινα γι αυτό και εμφανίζεται η θρησκευτική πίστη παντού και σε όλες τις εποχές. Η εσωτερική φιλοσοφία ήταν από τα πρώτα πολιτιστικά ρεύματα που δημιουργήθηκαν πράγμα που κάνει την θρησκεία ισχυρή στη συνείδηση καθώς η άγνοια ζει περισσότερα χρόνια από την γνώση!

@Εύα

Σ ευχαριστώ πολύ! Ε ναι ασχολούμαι μαζι με τον Θεούλη επειδή ξέρω ότι υπάρχει και ο δικός σου παράδεισος. :Ρ

AΡΤΕΜΙΣ είπε...

Mα aeroxeimarre, αν διαβασες τη συνεχεια του σχολιου μου, θα καταλαβες οτι ο θεος οντως ειναι αναγκαιος μονο σε αυτους που εχουν αναγκη να πιστευουν στην υπαρξη του..... Ουσιαστικα δεν διαφωνουμε επι του ολου θεματος..!

Αόρατη Μελάνη είπε...

Ακριβώς αυτές τις μέρες έχω μια τέτοια κουβέντα δι' αλληλογραφίας με έναν ένθεο γνωστό μου. Εκείνος θέλει να βλέπει στην παγκοσμιότητα του θρησκευτικού φαινομένου την ύπαρξη κάποιου υπερφυσικού όντος που όλη η ανθρωπότητα αντιλαμβάνεται, εγώ βλέπω την τάση της ανθρωπότητας να φαντάζεται ένα τέτοιο ον για να απαλύνει την υπαρξιακή της αγωνία και να αμβλύνει τον φόβο της μοναξιάς και του θανάτου.

Λες ότι υπάρχει περίπτωση να αλλάξει γνώμη κανένας απ' τους δυο μας;-)

AMANTA είπε...

Εγώ σέβομαι την πίστη των άλλων, οι άλλοι γιατί δεν σέβονται την μή πίστη μου;
Γιατί με προσβάλουν λέγοντας οτι όποιος δεν πιστεύει και δεν φοβαται κανενα θεό, δεν μπορεί να είναι ηθικό άτομο;
Με ποια λογική η ηθική προϋποθέτει πίστη σε κάποιον μπαμπούλα;
Εύχομαι σε όλους Καλή Χρονιά (βρε λέτε να περιμένω το 2012; για σιγουριά)

aeroxeimarros είπε...

@aorati melani

Δεν θα αλλάξει γνώμη κανείς, αυτή ειναι η αλήθεια, και εξηγω στο άρθρο μου το γιατι ο συνομιλητής σου και κάθε πιστός, έχει την ανάγκη αυτή, κατ τ' άλλα, εμείς αυτό που απαιτούμε από τους πιστούς είναι να παραδέχονται ότι βασίζονται στην πίστη, και όχι στην αποδειξη!!

@Amanta

Καλως ήρθες στο μπλογκ μου. Έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα πολύ ωραία ανέπτυξες. Σκοπεύω να γράψω πολλά άρθρα, περί του θέματος ξεκινώντας από την κριτική ενός "ορθόδοξου" εγχειριδίου που έπεσε στα χέρια μου "ο τελωνισμός των ψυχών" στο οποίο θα κάνω και σάτιρα μέσα σε όλα τ άλλα.

Καλή σου χρονιά!

Ανορθόδοξος είπε...

Πολύ καλή προσπαάθεια φίλε αεροχείμαρρε! Συνέχισε την αναζήτησή σου στους χώρους της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής, θα βρεις πράγματα που σε ενδιαφέρουν...

aeroxeimarros είπε...

Εννοείται πως θα διεισδύσω περισσότερο στα θέματα ψυχολογίας. Είναι ότι πιο γαλήνιο για την ταραγμένη ψυχή μου.

Georgia είπε...

"εμείς αυτό που απαιτούμε από τους πιστούς είναι να παραδέχονται ότι βασίζονται στην πίστη, και όχι στην αποδειξη!!"

Ναι..Συμφωνώ με όλα αυτά που έχουν γραφτεί εδώ πέρα..
Υπάρχουν αυτοί που προτιμούν το ενδεχόμενο να πιστεύουν στο Θεό και ο Θεός να είναι πλάνη, υπάρχουν και αυτοί που προτιμούν το ενδεχόμενο να ζουν στην απόλυτη απόγνωση όλη τη ζωή από το να πιστέψουν σε κάτι που δεν υπάρχει.

Παραθέτω ένα σχόλιο από ένα μπλογκ:
"Σαλογραια είπε...
Και ο άλλος ψυχοθεραπευτής ο Μπρούνο Μπετελχάιμ στα 90 του αυτοκτόνησε...και ο ψυχολόγος Μπουσκάλια νωρίτερα...είναι πολλοί μην τα ψάχνεις...που σημαίνει τί;
σημαίνει ότι ΜΟΝΟΝ η κατά κόσμον γνώσεις ΔΕΝ δύνανται να σώσουν κανέναν όταν αντιμετωπίζει τον πόνο του θανάτου προσφιλών του, αναπηρίες, ή τα γεράματα...

Εντάξει:
Άμα σου πηγαίνουνε όλα τα πράγματα καλά, σπουδαία τα λάχανα!
Ο καθένας δεν αυτοκτονεί όταν του πάνε καλά οι δουλειές και τον παρακαλάνε οι γκόμενες για ατέλειωτα λαβ στόρυ...
Η δύναμη που έχει ή δεν έχει κάποιος στα ΔΥΣΚΟΛΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ...
ΌΤΑΝ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΖΟΡΙΑ...ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ, ΦΤΩΧΕΙΑΣ, ΘΑΝΑΤΟΥ... ΓΗΡΑΤΟΣ...
ΜΟΝΟΝ Η ΠΙΣΤΗ, Η ΜΕ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ όποιου ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ , Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟ ΘΕΙΟ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ , ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΛΥΤΡΩΣΟΥΝ...

26 Οκτωβρίου 2010 4:00 μ.μ. "

Δεν παριστάνω οτι πιστεύω σε Ανάσταση νεκρών και μετά θάνατον ζωή, αλλά υπάρχουν κάποιες στιγμές στην ζωή όπου είναι πολύ μα πολύ δύσκολο να ΜΗΝ πιστέψεις..
Εμφανίζονται κάποιες εμπειρίες ζωής σε κάποιους ανθρώπους οι οποίες είναι τόσο σφοδρές που τους βάζουν αμφιβολίες σχετικά με την ύπαρξη Θεού και μετά θάνατον ζωής. Αυτές οι εμπειρίες μπορεί να είναι αμέτρητων ειδών, και υπάρχει απίστευτη ποικιλία μεταξύ τους, και αμέτρητοι διαφορετικοί δρόμοι που έχουν οδηγήσει σε αυτό το ράγισμα της σιγουριάς οτι δεν υπάρχει Θεός. Σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν είναι τόσο η ανάγκη να σιγάσεις το εσωτερικό υπαρξιακό σου άγχος (όλα αυτά που διαβάσαμε στην ανάρτηση του μπλογκ) όσο οτι με αυτά τα "πράματα και θάματα" που έχεις δει, είτε θέλεις, είτε δε θέλεις, είσαι σχεδόν "αναγκασμένος" να δεχτείς την πιθανότητα για ύπαρξη Θεού και μετά θάνατον ζωής, διότι έχεις δει "πράματα και θάματα". Πόσοι και πόσοι άθεοι σαν εμάς υπάρχουν οι οποίοι κάποτε πίστευσαν;

Δυστυχώς, όμως, ο τρόπος για να αποκτήσουμε "αποδείξεις" περί της ύπαρξης Θεού και μετά θάνατον ζωής, μάλλον δεν είναι ο τρόπος της διανόησης. Μάλλον είναι ο τρόπος της ηθικής, της αγάπης. Θέλω να πω.. πως υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες απόκτησης "αποδείξεων" περί ύπαρξης Θεού όταν κάποιος άνθρωπος αγωνίζεται να γίνεται όλο και πιο τίμιος άνθρωπος, ηθικός, ειλικρινής, αυθεντικός, με ανιδιοτελή προσφορά προς τον συνάνθρωπο, μετανιωμένος για όσα άσχημα έχει κάνει, πραγματικά μετανιωμένος. Έξω από τον ποτάμι καθόμαστε εμείς εδώ οι σχολιαστές αυτής της ανάρτησης. Καθόμαστε στην όχθη του ποταμιού και φιλοσοφούμε περί της ύπαρξης Θεού, και αδυνατούμε να καταλάβουμε τον κόσμο και κοσμάκη που εξαπατά τον εαυτό του εξαιτίας του υπαρξιακού του άγχους. Εναι εύκολο να μιλάμε όταν είμαστε έξω από το ποτάμι. Μιλάμε εκ του ασφαλούς, χωρίς να έχουμε βρέξει το μικρό μας δαχτυλάκι. Πρέπει κάποιος να μπει στο ποτάμι αν ενδιαφέρεται πραγματικά να μάθει περί του θέματος του Θεού.

Φυσικά, όλα αυτά δεν τα λέω για να κρίνω κάποιον.
Πρώτα πρώτα τα λέω στον εαυτό μου για να τα ακούσω εγώ.

Georgia είπε...

Μέσα στην πλάνη είμαστε όσοι ονομαζόμαστε "πιστοί", μέσα στην πλάνη είμαστε όσοι ονομαζόμαστε "άθεοι".
Τους λόγους για τους οποίους βρίσκονται σε πλάνη οι θρήσκοι, δεν θα τους αναφέρω σε αυτό το μπλογκ, διότι μπορούμε μόνοι μας να σκεφτούμε ο καθένας.
Οι άθεοι βρισκόμαστε σε πλάνη διότι έχουμε καλή ιδέα για τον εαυτό μας, πιστεύουμε οτι είμαστε "καλοί", πιστεύουμε οτι "αγαπάμε", ενώ στην πραγματικότητα δεν Αγαπάμε ούτε τα μέλη της οικογένειάς μας καλά-καλά, και δεν βλέπουμε την τύφλα μας.

Σε κάθε περίπτωση, είναι ωραίο να νιώθουμε "ασφαλείς". Οι θρήσκοι έχουν την πίστη τους για να νιώθουν "ασφαλείς". Οι άθεοι έχουν την αλήθεια τους για να νιώθουν "ασφαλείς γνωρίζοντας ποιά είναι η διαφορά μεταξύ "πίστης" και "αποδείξεων".
Το δύσκολο είναι όταν προσπαθούμε να ριψοκινδυνέψουμε αυτή την "ασφάλεια".
Σίγουρα ο Θεός δεν έρχεται να μας σφίξει το χέρι, και να μας συγχαρεί, κάθε φορά που δηλώνουμε οτι πιστεύουμε σε Αυτόν, και να μας αποκαλύψει την παρουσία του και τα μυστικά του.
Το να μπει κάποιος στο ποτάμι και να κολυμπήσει, μάλλον συνεπάγεται να φτύσει αίμα, συνεπάγεται αμέτρητο κόπο, θάρρος, επιμονή, τιμιότητα αντί για υποκρισία.
Έγραψα τη λέξη "υποκρισία".. Ναι.. Να αναγνωρίσει κάποιος την υποκρισία μέσα του σημαίνει να έχει μονίμως στραμμένη την προσοχή του στο κακό που φωλιάζει μέσα του και όχι στο κακό που φωλιάζει έξω στον κόσμο.
Τουλάχιστον, έτσι λέει ο χριστιανισμός. Δεν έχω γνωρίσει άλλες θρησκείες για να ξέρω!

Georgia είπε...

Επειδή ακριβώς όλοι οι άνθρωποι είμαστε άνθρωποι με τα καλά και τα άσχημά μας.. Τόσο οι "πιστοί" όσο και οι "άθεοι" μπορεί να βρεθούν στη ζωή τους πολλές φορές μπροστά σε σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με την πίστη τους ή την αθεία τους. Προσωπικά, εγώ, που ήμουν μια ζωή ένας νορμάλ άθεος και ξαφνικά ήρθαν "τα πάνω κάτω" σχετικά με την αθεία μου, αυτή την περίοδο της ζωής μου που βρίσκομαι τώρα νιώθω μια ανάγκη "ντε και καλά" να ξέρω αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός. "Ντε και καλά, θέλω να ξέρω, θέλω να ξέρω, τώρα, τώρα, τώρα!". Και λέω "Σιγά μην υπάρχει μετά θάντον ζωή! Ανάσταση νεκρών και βλακείες! Κολοκύθια! Βλακείες! Ιστορίες για αγρίους!".. Επιμένω να λέω "Θέλω αποδείξεις, θέλω αποδείξεις, δώστε μου αποδείξεις τώρα!". Πολύ φοβάμαι οτι όποιος ψάχνει για αποδείξεις περί της ύπαρξης Θεού, είναι καταδικασμένος σε απογοήτευση. Τα "πράματα και θάματα" που εμφανίστηκαν κάποια στιγμή στη ζωή μου δεν έγιναν επειδή ζήτησα κάτι από το Θεό, πχ να μου αποδείξει την ύπαρξή του! Έγινε κάποια στιγμή που "είχα μπει μέσα στο ποτάμι", ίσως, η μοναδική φορά στη ζωή μου που είχα μπει στο ποτάμι.
Επαναλαμβάνω συνέχεια σε αυτό το κείμενο τη φράση "πράματα και θάματα".
Μόνο ένας άνθρωπος που έχει ζήσει κάτι ανάλογο μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει αυτή η φράση. Για όλους τους άλλους, είναι φυσικό και αναμενόμενο, οτι είναι αδύνατον να καταλάβουν. Είναι αδύνατον να καταλάβω κάποιες διηγήσεις κάποιον ανθρώπων για τα δικά τους "πράματα και θάματα". Είναι λογικό. Αυτά τα πράγματα δεν τα καταλαβαίνουμε μέσω των γνώσεών μας. Τα καταλαβαίνουμε επειδή τα ζούμε στο πετσί μας. Κανένας άθεος δεν πρόκειται να πειστεί περί της ύπαρξης Θεού μέσω της λογικής και των επιχειρημάτων. Θα πρέπει "να ζήσει στο πετσί του" την ύπαρξη Θεού για να καταλάβει.

Συγχωρέστε μου το μεγάλο, εξομολογητικό, και αυτοβιογραφικό κείμενο. Ευχαριστώ για την φιλοξενία του σχόλιου. Πάρα πολλές φορές στη ζωή μου έχω διαβάσει σχόλια στο ίντερνετ, και έχω οφεληθεί, χωρίς ποτέ να μάθουν οι συγγραφείς των σχολίων για το πόσο οφελήθηκε ένας άνθρωπος (εγώ). Ελπίζω και η δική μου κατάθεση (δηλαδή, αυτό το κείμενο που έγραψα εδώ) να έχει ίσως μια καλή επίδραση σε κάποιον. Ευχαριστώ.

Ξεκίνησα με σκοπό να γράψω ένα μικρό σχόλιο και τελικά κατέληξα να γράψω ολόκληρο κατεβατό.

Τελευταίο και καλύτερο...: Όλα τα παραπάνω ήταν απλώς η άποψή μου, και, ασφαλώς, μπορεί να είναι λανθασμένη.

Batcic είπε...

Η στατιστική φίλε Aeroxeimarre λέει ότι υπάρχουν πράγματα με μεγάλη πιθανότητα να συμβούν και αντίστοιχα πράγματα με μικρή πιθανότητα. Όπως είναι λογικό και επόμενο, αυτά που έχουν μικρή πιθανότητα τα συναντάμε πολύ πιο σπάνια στη ζωή μας. Με αριθμητικό παράδειγμα, αν κάποιο πράγμα Α έχει πιθανότητα 1/10000 να συμβεί, και ο μέσος άνθρωπος ζει 70 χρόνια, θα συναντήσουμε περίπου δύο τέτοια Α περιστατικά στη ζωή μας. Φυσικά μπορεί να συναντήσουμε και 0 Α ή και 6 Α.

Η στατιστική επίσης λέει ότι προκειμένου να έχουμε μια ομαλή κατανομή κάποιων περιστατικών, το δείγμα πρέπει να είναι εξαιρετικά μεγάλο. Π.χ. αν ρίξουμε το ζάρι έξι φορές, όπου όλα τα νούμερα είναι ισοπίθανα, είναι ψιλοαπίθανο να φέρουμε στη σειρά 1,2,3,4,5 και 6. Συνήθως παρατηρούμε μια αληλουχία του στιλ: 3,4,2,5,5,3 και φυσικά οι μη γνώστες της στατιστικής στο τάβλι παραπονιούνται παράλογα "έναν άσο ή ένα έξι ήθελα τόση ώρα, πως είναι δυνατόν να μην έρχεται;".

Στο θέμα μας τώρα, αν το περίεργο περιστατικό Α εμφανιστεί στη ζωή του ανθρώπου 3 φορές, και όχι ισομοιρασμένα (π.χ. μια στα είκοσι του, μια στα σαράντα του και μια στα εξήντα του) αλλά μαζεμένες φορές πράγμα φυσιολογικότατο, π.χ. τρεις φορές μέσα σε μια επταετία, τότε πως σκέπτεται ο άνθρωπος; Αν έχει ανοίξει την πόρτα της λογικής του στο υπερφυσικό, μπορεί να μιλήσει εύκολα για "πράγματα και θαύματα" όπως η φίλη μας η Γεωργία. Αν σκέπτεται ορθολογικά, αναγνωρίζει ότι οι πιθανότητες αφήνουν κάποιο σοβαρό ενδεχόμενο να του συμβούν κάποια περιστατικά Α στη ζωή του και προχωράει παραπέρα.

Στο μεταξύ ας λάβουμε υπόψιν και το γεγονός ότι κάθε ρίψη του ζαριού είναι ανεξάρτητη από τις άλλες και από οποιονδήποτε παράγοντα, ενώ τα περιστατικά στη ζωή μας δεν είναι πάντα. Με παράδειγμα, σου λέει κάποιος στα εξήντα του:

- Εγώ βεβαιώθηκα για την ύπαρξη του θεού στα τριάντα μου όταν σώθηκα για τέταρτη φορά μέσα σε πέντε χρόνια από σοβαρό τροχαίο. Τότε πείστηκα οριστικά ότι ο θεός με προστατεύει.

Μια πιο ορθολογιστική ματιά πιθανώς θα του έδειχνε ότι:

Α. 3 στα 200 τροχαία είναι θανάσιμα, άρα το δικό του 4/4 ήταν εξαιρετικά πιθανό.
Β. Από τα 25 μέχρι τα 30 του ο τύπος έβγαινε καθημερινά με την παρέα που είχε φτιάξει στο πανεπιστήμιο, πίνανε αρκετά και οδηγούσαν και αρκετά γρήγορα όταν κουβαλούσαν γκομενάκια μέσα, ΑΡΑ οι πιθανότητες ατυχήματος ήταν σημαντικά αυξημένες. Πριν τα 23 του δεν είχε αυτοκίνητο και μετά τα 33 παντρεύτηκε, έκανε παιδιά και σοβαρεύτηκε. Συνεπώς ΠΟΛΥ ΛΟΓΙΚΑ συνέβησαν 4 ατυχήματα μέσα σε πέντε χρόνια και σώθηκε απ' όλα. Πράματα και Θάματα λοιπόν!!!

aeroxeimarros είπε...

Λοιπόν αναμφισβήτητα το θέμα της ύπαρξης η μη του θεού είναι ανεπίλυτο από άποψης γνώσεως πραγματικής. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα επ αυτού που προέρχονται κυρίως από τις εμπειρίες μας, τον τρόπο σκέψης μας, την ανατροφή μας τις σπουδές ίσως που κάναμε και μία σειρά άλλων παραγόντων.

Εγώ σέβομαι την άποψη σου, δεν σέβομαι όμως την Θρησκεία και το ομολογώ. Στο όνομα της αγάπης κάνανε τα χειρότερα εγκλήματα και εγώ αυτό δεν το συγχωρώ. Κατ αρχήν πρέπει να σε εξομολογηθώ ότι είμαι γνώστης του τι εστί απόγνωση της ζωής και δεν δέχομαι να μου κάνουν παρατηρήσεις του τύπου δεν πέρασες πολλά. Είμαι μικρός σε ηλικία και έχω περάσει πολλά, αυτή τη στιγμή σου μιλάω μόνο και μόνο επειδή βοηθούμαι από φάρμακα-και μάλιστα τα θέματα μου άπτονται της ψυχικής μου ισορροπίας. Έφτασα στο σημείο να είμαι τελείως μόνος και συνεχίζω να είμαι. Δεν πιστεύω στην ύπαρξη του θεού, η πιθανότητα να υπάρχει δηλ να ρίξειs το ζάρι και να έρθει σε σειρά το 1,2,3,4,5,6 είναι απειροελάχιστη και δεν παίζω παιχνίδι με τα ζάρια ελπίζοντας ότι κάποτε αυτό θα γίνει(χρησιμοποιώ επίτηδες το παράδειγμα του φίλου batcic φυσικά σε θέματα ζωής και έτσι πως αυτή εκφράζεται σε εμάς- με τα τόσα αρνητικά και τις τόσες ασχήμιες της δείχνει ότι το να έρθει τέτοια ζαριά είναι απίθανο και δεν πρέπει να λαμβάνεται υπ όψη).

Είναι τόσα τα μυστήρια της ζωής που όντως είναι δύσκολο να μην πιστέψεις. Αλλά αυτό δεν ισχύει για όλους αγαπητή Γεωργία. Αυτή τη στιγμή ο άρρωστος αδερφός μου, δεν είναι καλά ζαλίζεται, και δεν ξέρουμε γιατί δεν είναι κάν από τον διαβήτη του. Τι σημαίνει ότι θα ελπίσω στον Θεό να τον κάνει καλά; Να πάει να γαμηθεί αφού του έστειλε τόσα προβλήματα ένα παιδάκι που δεν ξέρει τι εστί ακόμα ζωή. Ας κεραυνοβολούσε εμένα, αφού είναι τόσο κακό που δεν τον έχω ανάγκη! Οι εξαιρετικοί ισχυρισμοί απαιτούν εξαιρετικές αποδείξεις αγαπητή. Κι αν ισχυρίζεσαι ότι υπάρχει κάτι πέρα από τη φύση πρέπει να έχεις και το θάρρος να το μεταδώσεις σε κάθε αρκούντως ευφυή άνθρωπο όπως συμβαίνει με τις γνώσεις 1+1=2 και δεν γίνεται να κάνει 3! Τέρμα!

Την στιγμή που δεν συμβαίνει αυτό, τότε οι άθεοι ή θρήσκοι θα βρίσκονται συνέχεια σε αντιπαράθεση με μια διαφορά: Οι άθεοι, δεν θα κάψουν κανέναν στο βωμό της αμαρτίας. Δεν θα σε σκοτώσουν επειδή ήταν θέλημα θεού ή επειδή θέλουν να σε στείλουν στην κόλαση ή στον παράδεισο νωρίτερα. Όχι, αυτά είναι για τους μισαλλόδοξους που συνήθως είναι οι θρησκόληπτοι!

Η ηθική δεν εκπηγάζει από την πίστη ή την αθεΐα ενός ανθρώπου αλλά καθαρά από την ίδια του τη φύση και τα βιώματα. Οπότε μην προσπαθείς να μου πεις ότι ένας άθεος σκοτώνει επειδή είναι άθεος. Τώρα, όταν υπάρχει δόγμα και σου καθορίζει ποιες είναι οι σωστές ηθικές αξίες και ποιες πρέπει να ακολουθείς τότε σαφώς αυξάνονται οι πιθανότητες να εγκληματήσεις χάρη στα πιστεύω σου… από την άλλη βέβαια αν είσαι νορμαλ άνθρωπος πάλι θα τα απορρίψεις μονομιάς και θα πράξεις το ηθικό σου καθήκον, οπότε μιλάμε καθαρά για φυσικές ιδιότητες και όχι υπερφυσικές… Συνεπώς,ερχόμενος σ αυτό που λες, φυσικά και είναι ότι καλύτερο να αγωνίζεσαι να γίνεις τίμιος άνθρωπος και φιλότιμος, και σωστός, και ωραίος και τα συναφή αλλά δυστυχώς δεν έχει να κάνει αυτό με τον Θεό εκτός αν ορίζεις τον Θεό ως την ίδια την αγάπη που είναι ανθρώπινο συναίσθημα τότε πάω πάσο, υπάρχει!

aeroxeimarros είπε...

Άρα εγώ δεν είμαι καλός άνθρωπος επειδή είμαι άθεος αλλά επειδή είμαι πανέξυπνος. Και αγαπάω τους γονείς μου και την οικογένεια μου όσο τίποτε άλλο και δεν είμαι ικανός να κάνω κακό σε κανέναν. Άρα από την δική μου εμπειρία είναι τέλειο να είσαι άθεος και να μην πιστεύεις σε δευτέρες παρουσίες για να είσαι καλός!
Πιο ανιδιοτελές άτομο από εμένα αποκλείεται να βρεις και όμως ο θεός επιμένει να μην μου εμφανίζεται, και άλλωστε είναι και το άλλο. Η επιθυμία μου να υπάρχει όντως είναι τεράστια που σημαίνει ότι η ζωή συνήθως δεν απαντά στις επιθυμίες μου οπότε να άλλος ένας λόγος να μη πιστεύω σ αυτόν. Η φύση δεν ανταποκρίνεται στις επιθυμίες μας σχεδόν ποτέ. Η ευτυχία βρίσκεται στο να έιναι οι άνθρωποι που αγαπάς ευτυχισμένοι πράγμα που σε μένα δεν ισχύει κι όμως δεν το βάζω κάτω, τραγουδάω και ας μην με ακούει κανείς.
Η πίστη είναι δικαίωμα του καθενός. Το ίδιο και η αθεΐα. Σημασία έχει να παλεύουμε για τις αξίες αποβάλλοντας τις παιδικές ασθένειες του νου και την θρησκευτική μισαλλοδοξία.

Τα υπόλοιπα στα γράφει ο batcic από πλευράς πιθανοτήτων…

Σ ευχαριστώ που άφησες το σχόλιο σου εδώ, και τέτοιους πιστούς τους νοιάζομαι όσο και τους δικούς μου.

The Schrodinger's Dragon είπε...

@Aeroxiemarros
Τι σημαίνει ότι θα ελπίσω στον Θεό να τον κάνει καλά; Να πάει να γαμηθεί αφού του έστειλε τόσα προβλήματα ένα παιδάκι που δεν ξέρει τι εστί ακόμα ζωή. Ας κεραυνοβολούσε εμένα, αφού είναι τόσο κακό που δεν τον έχω ανάγκη! Οι εξαιρετικοί ισχυρισμοί απαιτούν εξαιρετικές αποδείξεις αγαπητή.

Perfect φίλε! Το συναίσθημα σε αγαστέ συνεργασία με τη λογική, βγάζει ορισμένες φορές τέτοιες εξαιρετικές διατυπώσεις. Perfect!!!

Γεωργία είπε...

Μόλις είδα τα νέα σχόλια και τα διάβασα. Aeroxeimarre συγκινήθηκα πάρα πολύ από το σχόλιό σου. Το τελευταίο που θα ήθελα να κάνω είναι ένα κήρυγμα περί ύπαρξης Θεού. Πραγματικά, κάποια πράγματα από το κείμενό σου με συγκίνησαν πολύ, και τώρα θέλω να γράψω απλώς ελεύθερα τις σκέψεις μου. Ελπίζω να είναι εντελώς σαφές οτι θέλω απλώς να μοιραστώ τις σκέψεις μου, και καθόλου, ούτε στο ελάχιστο, σε καμμία περίπτωση δεν εννοώ οτι αυτές θα έπρεπε να είναι και οι σκέψεις των άλλων, π.χ. δικές σου!
"Στο όνομα της αγάπης κάνανε τα χειρότερα εγκλήματα και εγώ αυτό δεν το συγχωρώ."
... Εγκλήματα αδιανόητα, συμφωνώ.. Στο όνομα της αγάπης, του Θεού, της ειρήνης.. Μήπως και αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν έχουμε μία χώρα (USA) που πήγε κι έκανε πόλεμο στην άλλη άκρη του κόσμου, που δεν τους φταίγανε σε τίποτα, στο όνομα της ειρήνης και της δημοκρατίας; Πώς να τα συγχωρέσει κανείς αυτά; Αυτά.. δεν είναι μόνο 1ή 2, είναι τόσα μα τόσα τόσα τόσα πολλά.. Νομίζω οτι είναι δύσκολο να βρεθεί ένας νεαρός άνθρωπος της εποχής μας που να μην αγανακτεί με τους φανατισμούς και τα εγκληματα κάθε θρησκείας που έχουν γίνει στο παρελθόν. Ποιός νεαρός άνθρωπος μπορεί να έχει κάποιο σεβασμό για αυτό που λέγεται "θρησκεία" όταν αυτή έχει γελοιοποιηθεί στα μάτια μας τόοσο πολύ;

Γεωργία είπε...

"Τι σημαίνει; ότι θα ελπίσω στον Θεό να τον κάνει καλά;"
Υποτίθεται οτι οι σωστοί χριστιανοί δεν πιστεύουν στον Θεό για να τους κάνει τις χάρες που θέλουν. Υποτίθεται πως οι σωστοί χριστιανοί δεν έχουν δικό τους θέλημα, αλλά δέχονται το θέλημα του Θεού, όποιο κι αν είναι αυτό, όσο κι αν τους κοστίζει.
"Να πάει να γαμηθεί αφού του έστειλε τόσα προβλήματα ένα παιδάκι που δεν ξέρει τι εστί ακόμα ζωή."
Έχω ανατριχιάσει.. Λυπάμαι..
Θεός σου λέει μετά.. Ποιός; Αυτός που άφησε να σταυρωθεί ο 'γιός' του; Αυτός που άφησε την παναγίτσα να θρηνεί με μαύρο δάκρυ για τον υιό της; Πρόσφατα έμαθα οτι ήταν μεγάλη ανακάλυψη στην ιατρική το να πλένουν τα χέρια τους (όταν ανακαλύφθηκε το σαπούνι) πριν ξεγεννήσουν τις γυναίκες. Μέχρι τότε, πάρα πολλές γυναίκες πέθαιναν στη γέννα, απλά και μόνο επειδή οι άνθρωποι που τις ξεγένναγαν δεν έπλεναν τα χέρια τους! Ποιός "Θεός" λοιπόν; Πώς να μιλήσει κάποιος για Θεό σε έναν γονιό που έχει χάσει το παιδί του; Με ποιά τόλμη; Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μιλούν.. Σιωπούν κοιτώντας με μάτια δακρυσμένα γεμάτα αγάπη, συμπόνοια, ιερότητα.
"Δεν θα σε σκοτώσουν επειδή ήταν θέλημα θεού ή επειδή θέλουν να σε στείλουν στην κόλαση ή στον παράδεισο νωρίτερα. Όχι, αυτά είναι για τους μισαλλόδοξους που συνήθως είναι οι θρησκόληπτοι!"
Συμφωνώ μαζί σου. Όμως οι εντολές του Χριστού είναι σαφείς: Μη σκοτώσεις. Άρα, κανένας χριστιανός σωστός δεν κάνει τέτοιες φρικαλαιότητες. Ένας χριστιανός σωστός δεν πειράζει ούτε μυρμηγκάκι.
Ξέρεις.. εγώ δεν έπαιρνα τη ζωή απόλυτα 100% σοβαρά.. Χρησιμοποιούσα τη ζωή μου κάπως σαν πείραμα.. Ήθελα να ψάχνω την αλήθεια οπότε.. κατά κάποιο τρόπο.. πειραματιζόμουν. Και, ήρθε εκείνη η στιγμή που ένιωσα μέσα στα κόκαλά μου πολύ βαθύ πόνο. Λοιπόν.. μέχρι τότε μπορούσα να καταλάβω πόσο δραματική είναι η κατάσταση στις περιοχές του κόσμου που τα παιδιά πεθαίνουν από πείνα ή δίψα. Όταν, όμως, ένιωσα εκείνο τον βαθύ πόνο, ο οποίος ήταν τόσο μα τόσο βαθύς πόνος για εμένα, πλέον ζούσα μέσα στο πετσί μου ένα κομμάτι από τον πόνο εκείνων των παιδιών. Είναι άλλο πράγμα να βλέπεις κάτι, και άλλο πράγμα να βρίσκεσαι μέσα σε αυτό το κάτι. Κανένας μα κανένας δεν μπορεί να καταλάβει το δράμα που ζει κάποιος άλλος άνθρωπος, αν δεν ζει αυτό το πράγμα ο ίδιος. Οπότε, εννοείται οτι δε θα κάνω παρατηρήσεις σχετικά με πόσα πέρασες, και αν είναι περισσότερα ή λιγότερα από αυτά που πέρασαν άλλοι. Συνεχίζοντας την διήγησή μου, πρέπει να πω πως όταν ένιωθα εκείνον τον τόσο βαθύ πόνο σκέφτηκα.. Μα.. για κάτσε.. Εδώ κάτι δεν πάει καλά.. Αυτό δεν είναι ορθολογικό.. Δεν εξηγείται με τη γνώση μας για την Φύση.. Δεν είναι λογικό να έχουν οι άνθρωποι τη δυνατότητα να νιώθουν τόσο βαθύ πόνο. Δεν προσφέρει κάτι αυτή η δυνατότητα, δεν έχει κάποια λειτουργία. Δεν είναι ορθολογικό.. Οκ.. είναι λογικό να έχουμε οι άνθρωποι συναισθήματα.. Είναι λογικό να λυπόμαστε και να θρηνούμε.. Αλλά.. τόσος βαθύς πόνος που νιώθω δεν εξηγείται.. Θα μπορούσα να νιώσω λιγότερο πόνο αν ήθελα. Το σημείο αυτό ήταν που έκανε μια ρωγμή στον ορθολογισμό μου. Ήταν το σημείο όπου άνοιξα μια μικρή, πολύ μικρή, πόρτα της λογικής μου στο υπερφυσικό. Ο Batcic είπε κατά τη γνώμη μου κάτι πάρα πολύ σημαντικό για την συζήτηση περί Θεού. Συμφωνώ μαζί του. Για ποιό λόγο να ερμηνεύσω μια σύμπτωση ως κάτι "υπερφυσικό" και όχι ως συνάρτηση λογικών πιθανοτήτων; Συμφωνώ μαζί του. Όμως, πέρα από κάποια εξωτερικά συμβάντα, κάποιες συμπτώσεις που βλέπουμε να συμβαίνουν στη ζωή μας, υπάρχουν και όσα ζούμε μέσα μας. Δεν είναι μόνο οι εξαιρετικές συμπτώσεις που μπορεί να λειτουργήσουν ως "δείκτες" για το "υπερφυσικό". Είναι, επίσης, και όσα ζούμε μέσα μας που μπορεί να λειτουργήσουν ως "δείκτες" για το υπερφυσικό.

Γεωργία είπε...

(συνέχεια από πριν)
Το τι μπορεί να λειτουργήσει ως "δείκτης" για το "υπερφυσικό" σε κάθε άνθρωπο, είναι δικό του θέμα, μπορεί να είναι εντελώς μα εντελώς διαφορετικό από άνθρωπο σε άνθρωπο. (δεν γνωρίζω τη διαφορά μεταξύ του όρου "υπερφυσικό" και "μεταφυσικό". Δεν έχει σημασία, διότι καταλαβαίνετε τι θέλω να πω στο κείμενό μου) Ο Νικόλαος Χατζηνικολάου (όχι ο δημοσιογράφος), για παράδειγμα, βρήκε τον οδοδείκτη του μέσα στην επιστήμη του. Ήταν αστροφυσικός, κι είχε σπουδάσει κι άλλα, νεαρός, στο Harvard και στο MIT. Αγαπούσε πολύ την επιστήμη του και ανοιγόταν μπροστά του μια λαμπρή καριέρα, αλλά, ξαφνικά και απρόσμενα, στράφηκε προς την θεολογία και το Θεό. Οδηγήθηκε εκεί μέσω της μελέτης των επιστημών του. Ποτέ δεν φανταζόταν στην ζωή οτι αυτός κάποτε θα γινόταν ιερέας! (<-για εμένα, αυτό είναι το σημείο-κλειδί) Κι όμως. Συνέχισε τη ζωή του μέσα στο χώρο της Εκκλησίας. Τώρα είναι Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής [είναι στην Αττική] και έχει κέντρο βιοηθικής. Τέτοιες ιστορίες ανθρώπων υπάρχουν πολλές, ανθρώπων που ζουν αυτή τη στιγμή που μιλάμε, και ανθρώπων που έχουν πεθάνει στο παρελθόν.
Προσωπικά, ναι, κι εγώ θα το ήθελα να υπάρχει Θεός. "Δικαίωση", ακούγεται ωραίο σε κάποιους ταλαιπωρημένους στη ζωή ανθρώπους. "Μετά θάνατον ζωή" μου ακούγεται πολύ ωραίο. Πολύ καλό για να είναι αληθινό, και δεν πρόκειται να πέσω στην παγίδα να πιστέψω ένα παραμύθι, αν είναι παραμύθι! Αν υπάρχει Θεός, θα ήθελα να έκανε φανερό την ύπαρξη "μετά θάνατον ζωής" και όχι να πρέπει να μυρίσω τα νύχια μου σχετικά με το αν υπάρχει "θεός" και "ανάσταση νεκρών" και όλα αυτά τα απίστευτα.
Αλλά.. ο Θεός δεν μου φανερώθηκε όταν το απαίτησα. Μου έδωσε ένα "σημάδι" κάποια στιγμή που εγώ δεν το περίμενα με τίποτα. Δεν ξέρω αν το έγραψα και προηγουμένως.. Νομίζω οτι ο Θεός αποκαλύπτεται σε στιγμές που δεν υπάρχει ούτε ένα τόσο δα μικρό ίχνος εγωισμού. Νομίζω οτι όσο πιο γλυκά του 'μιλάμε', τόσο πιο πολύ 'ακούει'.. Μου "αποκαλύφθηκε" κάποια στιγμή που δεν το περίμενα με τίποτα. Είχα μετανιώσει για κάτι που είχα κάνει, όμως ήμουν μετανιωμένη πραγματικά, ήταν ένα "συγνώμη" που το εννοούσα με κάθε ένα δάκρυ μου. Δεν ήταν ένα "συγγνώμη" χλιαρό, τυπικό, για λόγους ευγένειας. Καλέ, έτρεμα ολόκληρη, συνταραγμένη, συντετριμμένη, με όλο μου το "είναι".
Δυστυχώς, ενώ συνέβησαν αυτά τα πράγματα στο παρελθόν (με το βαθύ πόνο, και με το μετάνιωμα) (πριν 1.5 σχεδόν 2 χρόνια) εγώ δεν κατάφερα ποτέ ξανά να νιώσω όπως τότε την παρουσία κάποιου "θεού". Αν χρησιμοποιήσω την παρομοίωση που είχα κάνει στο χθεσινό μήνυμά μου, θα πρέπει να πω οτι τώρα αυτή τη στιγμή κάθομαι "έξω από το ποτάμι" και περιμένω από τον Θεό να μου δώσει αποδείξεις πριν μπω πάλι "μέσα στο ποτάμι". Όλα εκείνα που είχα νιώσει τότε, τα ξέχασα. Έχω απομακρυνθεί από όλες εκείνες τις εμπειρίες (από τις οποίες έχω περιγράψει ένα μικρό μέρος). Κάποιες φορές, όταν οι άνθρωποι βιώνουμε πόνο, τότε μπορούμε να δείξουμε συμπόνοια. Κάποιες φορές, όταν μας πάνε όλα καλά, και έχουμε καβαλήσει το καλάμι, τότε δεν είμαστε το ίδιο ευσπλαχνικοί.

Γεωργία είπε...

Υπάρχει ένα βιβλίο το οποίο είχα διαβάσει πριν 1 μήνα. Μέσα στο βιβλίο διάβαζα μια αληθινή ιστορία. Το διάβασμα του βιβλίου ήταν συγκλονιστική εμπειρία για εμένα. Πρόκειται για μία γυναίκα η οποία μεγάλωσε ως παιδί σε εντελώς ακατάλληλο περιβάλλον. Ως έφηβη μπήκε σε ψυχιατρείο και έμεινε εκεί 20 χρόνια. Είχε τρελαθεί για τα καλά. Αυτοθεραπεύτηκε μόνη της και κατέληξε να γίνει διευθύντρια του μεγάλου εκείνου ψυχιατρείου στο οποίο κάποτε είχε νοσηλευτεί. Τη λένε Marie Balter και έχει γυριστεί η ζωή της και σε ταινία. Υπάρχουν πολλά πράγματα μέσα σε αυτή τη ζωή αυτής της γυναίκας τα οποία θα μπορούσα να σχολιάσω. Μου είχε προτείνει μια φίλη να διαβάσω αυτό το βιβλίο. Εμένα δε με είχε ενθουσιάσει πολύ το βιβλίο από αυτά που είχα ακούσει, αλλά την εμπιστευόμουν τη φίλη και για αυτό επέλεξα να διαβάσω το βιβλίο. Μόλις το έπιασα στα χέρια μου.. δεν το άφησα μέχρι να φτάσω στην τελευταία σελίδα.. Αφού το είχα διαβάσει, μπορούσα να καταλάβω για ποιό λόγο μου το είχε προτείνει η φίλη (σε εμένα και σε κάθε άλλο άνθρωπο που μπορεί να τον ενδιέφερε). Δε μπορούσα να καταλάβω, πριν το διαβάσω. Ήταν συγκλονιστικό. Αν κάποιος διαβάσει το βιβλίο ως μυθιστόρημα, τότε είναι απίστευτα βαρετό. Αν κάποιος έχει μικρή υποψία για το ποιό μπορεί να είναι το νόημα πίσω από κάθε πρόταση του βιβλίου, τότε σίγουρα θα βρει ενδιαφέρον μέσα στο βιβλίο.
Υπάρχουν κι άλλα βιβλία που μου έχουν αρέσει πολύ.
Δεν έχω διαβάσει κάποια άλλη ανάρτηση από το μπλογκ αυτό, δεν έχω προλάβει.
Όμως, αυτή η ανάρτηση εδώ, κατά τη γνώμη μου, μπαίνει πολύ βαθιά στην εξέταση του θέματος "θρησκεία". Ο Richard Dawkings έχει απογοητεύσει πολλούς άθεους επειδή δεν τους λέει κάτι καινούριο στα βιβλία του, δε πρόσφερε κάποιο καινούριο επιχείρημα που δεν το γνώριζαν ήδη. Ολόκληρος Richard Dawkings.. Αντίθετα, η ανάρτηση αυτή μπαίνει πολύ βαθιά μέσα στο θέμα, και είναι συγκινητικά εύστοχη.
Φυσικά, όλα αυτά που έχω γράψει έως τώρα είναι απλώς οι γνώμες μου. Δεν λέω οτι είναι έγκυρες γνώμες. Είναι, απλώς, οι γνώμες οι δικές μου.
Τον aeroxeimarro θέλω να τον ευχαριστήσω για το σχόλιό του, διότι με έκανε να ξεκαβαλήσω λίγο το καλάμι, και να νιώσω ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που με περιβάλλουν.
Είμαι στη δυσάρεστη θέση να πω οτι, δυστυχώς, η δική μου "πίστη" είναι υπερβολικά ασθενής, μικρή, χλιαρή, οπότε δεν είμαι κατάλληλο άτομο για να απαντήσω στον xeimarro. Κάποιος άνθρωπος ο οποίος πιστεύεις πραγματικά, με όλη του τη ψυχή, μπορεί να μεταδώσει πολύ περισσότερα πράγματα σχετικά με την "πίστη". Αν πραγματικά ενδιαφέρεται ο aeroxeimarros, τότε, νομίζω, αν θέλει, μπορεί να αναζητήσει κάποιον τέτοιο άνθρωπο που να πιστεύει πραγματικά, βαθιά, με όλη του την καρδιά (υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι) (υπάρχει κάθε καρυδιάς καρύδι). Αλλά, νομίζω, οτι όσες απαντήσεις κι αν μας δώσουν οι άλλοι, ποτέ δεν απαλασσόμαστε από την ευθύνη να δώσουμε απαντήσεις μόνοι μας στον εαυτό μας.

Γεωργία είπε...

Σε ένα ωραίο κείμενο, που είχα διαβάσει, του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, λέει πως ο (σωστός) χριστιανός εξεγείρεται ενάντια στο κακό μέσα του, κατ'αρχήν, και όχι στο κακό έξω από αυτόν. Ζητά πάρα πολύ υψηλό βαθμό ηθικής από τους χριστιανούς. Όμως, σε μια τέτοια κοινωνία που ζούμε, ποιός μπορεί να τα κάνει αυτά τα δύσκολα πράγματα; Σε ένα κείμενο, με τίτλο "Αγαπάτε τους φίλους σας", γράφει για το ποιά είναι η σωστή αγάπη προς τους φίλους. [θα βάλω ένα απόσπασμα παρακάτω, μπορεί να αρέσει σε κάποιον περαστικό αναγνώστη] Μιλά για ανιδιοτελή αγάπη, όμως ποιός μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο σε ένα τέτοιο κόσμο που ζούμε; Ο κάθε ένας από εμάς, κουβαλάει τα δικά του βάρη. Ο καθένας κάνει τον δικό του αγώνα, ανάλογα με τη θέλησή του, και τις δυνάμεις του. Μια γυναίκα μου είπε: "Χρειάζεται ομηρικό σθένος για να τα καταφέρουμε σε αυτόν τον αιώνα τον απατεώνα". Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Θέλω να πω πως υπάρχει τρόπος να γνωρίσουμε τον "θεό", ή κάτι από αυτόν, αλλά κάποιες φορές χρειάζεται από εμάς απίστευτος ηρωισμός.. Εσύ λες οτι η ηθική δεν εκπηγάζει από την πίστη ή την αθεία. Εγώ λέω οτι η πίστη ή η αθεία εκπηγάζει από την ηθική, σε εμένα, στη δική μου ζωή. Όσο πιο ηθική είμαι, τόσο πιο πολύ νιώθω την παρουσία κάποιου θεού, τόσο πιο πολύ μου δίνει "σημάδια", "ενθάρρυνση", με ενδυναμώνει. Όσο πιο ανήθικη είμαι, τόσο πιο απομακρυσμένη νιώθω από κάτι το οποίο το ονομάζω "θεός". Για αυτόν τον λόγο πιστεύω οτι δεν έχει τόση σημασία αν πιστεύει κάποιος ή όχι.. περισσότερη σημασία έχει το κατά πόσο είναι τίμιος και ειλικρινής και ευθεντικός προς τον εαυτό του.. Είναι πολύ δύσκολο να δω το "ξυλαράκι" στο μάτι το δικό μου, όταν βλέπω το "παλούκι" στο μάτι του άλλου. Το τι είναι "παλούκι" και το τι είναι "ξυλαράκι" το καθορίζει διαφορετικά ο κάθε άνθρωπος. Εσένα σου φαίνεται "ξυλαράκι" όμως εμένα μου φαίνεται "παλούκι", για παράδειγμα. Εκεί έξω στον κόσμο, υπάρχουν άνθρωποι τόσο ηρωικοί, που δε τους φτάνουμε ούτε στο μικρό τους δαχτυλάκι. Από την άλλη, εμείς, σε σχέση με κάποιους άλλους, είμαστε τόσο ηρωικοί που δε μας φτάνουν στο μικρό μας δαχτυλάκι. Πόσο ηρωικός πρέπει να είναι κάποιος; Πόσο; Μέχρι ποιού σημείου; Σε τι βαθμό; Πόσο;; Αυτό το καθορίζει κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του μόνος του. Δεν έχει σημασία να κάνει κάποιος συγκρίσεις για τον βαθμό "ηρωικότητας" ή "ηθικότητας" του κάθε ανθρώπου. Σημασία έχει να αποφασίζει για τον εαυτό του ποιά είναι τα μέτρα για τον εαυτό του. Δυστυχώς, αυτά τα πράγματα δεν συμβαδίζουν με τις επιθυμίες μας. Δεν έχω καμμία όρεξη να καταβάλλω όλον αυτόν τον κόπο που ζητά από εμένα ο 'Θεός' και οι περιστάσεις της ζωής. Και.. γιατί να το κάνω; Το κάνει κάποιος άλλος; Όχι.. Άρα, γιατί να το κάνω εγώ; Το κορόιδο είμαι;

Γεωργία είπε...

Πόσες μα πόσες φορές σκέφτομαι (συνειδητά ή υποσυνείδητα) έτσι... Έχω κάνει τόοοσα και τόσα, πρέπει να κάνω κι άλλα;
Η φιλοσοφία της κοινωνίας λέει πως δεν χρειάζεται να καταβάλλω αυτόν τον επιπλέον κόπο.
Η φιλοσοφία του χριστιανισμού λέει οτι, αν θέλω, θα καταβάλλω όλον αυτόν τον κόπο, επειδή αγαπώ. Είναι μια φιλοσοφία 'θυσίας'. Χριστιανός είναι αυτός που μέσα του η αγάπη βράζει, αυτό που είναι γεμάτος αγάπη. Υποφέρει, κι αγωνίζεται να νιώσει αγάπη. Με αυτή την έννοια, κανένας δεν θα έπρεπε να τολμάει να δηλώσει οτι είναι χριστιανός! Διότι είναι πολύ δύσκολο, και οι άνθρωποι πέφτουμε, και υπάρχουν άπειρα εμπόδια και πειρασμοί. Οπότε, σίγουρα, συμφωνώ απόλυτα, ούτε συζήτηση, κάποιοι άθεοι δείχνουν πολλή περισσότερη καλοσύνη από κάποιους θρησκευόμενους.
"Φιλίες οι οποίες είναι συνομωσία ενάντια στο καλό υπάρχουν αρκετές. Τέτοιες φιλίες υπάρχουν πολλές και στο περιβάλλον μας. Φίλοι μπορούν να γίνουν κι εκείνοι που ούτε γνωρίζονται ούτε σέβονται ούτε θυσιάζονται ο ένας για τον άλλον. Φίλοι γίνονται άνθρωποι διαφορετικής ψυχοσύνθεσης, όχι λόγω της ψυχοσύνθεσης αλλά για το κέρδος. Φίλοι γίνονται άνθρωποι διαφορετικών αρχών, όχι λόγω των αρχών αλλά για τον πλούτο. Λόγω ειδικού καθεστώτος για να πάρουν άδεια εργασίας και λόγω προμηθειών, λόγω πλιάτσικου και κλοπής.
Φίλοι συχνά αποκαλούνται προσωρινά και εκείνοι που από το βάθος της ψυχής τους περιφρονούν ο ένας τον άλλον. Χαμογελούν ο ένας στον άλλον συχνά εκείνοι που με χαμόγελα καταπιέζουν ξεσπάσματα μίσους ο ένας για τον άλλον. Αχ, αυτά τα φιλικά χαμόγελα! Συχνά σημαίνουν αυλαία πάνω από την κόλαση. Φίλοι γίνονται συχνά άθρωποι λόγω δειλίας, συχνά από φόβο του ενός προς τον άλλον, πολλές φορές από ματαιοδοξία, συχνά λόγω του οτι βαριούνται. Αυτή είναι η πρόσκαιρη και συμφεροντολογική φιλία -το μεγαλύτερο ζιζάνιο που μεγαλώνει στη γη και η μεγαλύτερη ντροπή των ανθρώπων!"
Μερικές φορές, ζητάει ο 'θεός' να αντλήσουμε από μέσα μας απίστευτα, τερατώδη, ποσά ανιδιοτέλειας.
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την ανιδιοτέλεια τη δική σου προς τους γύρω σου! Σε ευχαριστώ, ειλικρινά, διότι είναι έμπνευση!
Τουλάχιστον, εσύ, σύμφωνα με αυτά που λέει ο Νικόλαος στο κείμενο περί φιλίας, θα έχεις καλούς φίλους.
"Ανάλογα με το είδος της αγάπης που προσφέρει ένας άνθρωπος στους φίλους του, τέτοιους φίλους θα βρει. Ο καθένας έχει το φίλο που του αξίζει. Ανάλογα με την ποιότητα και το μέγεθος της θυσίας βρίσκονται και οι φίλοι."
Σε ευχαριστώ για την έμπνευση που προσέφερες με την ανιδιοτέλεια σε εμένα που σε γνώρισα, και στους γύρω σου!
Συνεχίζει ο Νικόλαος και λέει αμέσως παρακάτω: "Θα πρέπει να απαρνηθώ ο.τιδήποτε ευτελές για να μπορέσω να έχω για φίλο εκείνον του οποίου το ύψος της ψυχής του μ' αρέσει. Και πρέπει να αποβάλλω τον εγωισμό αγαπώντας έναν μη εγωιστή φίλο. Και πρέπει να αποβάλλω τη θηριωδία αγαπώντας έναν ευγενή φίλο."

Γεωργία είπε...

Σε ευχαριστώ, λοιπόν, ειλικρινά, μέσα από την καρδιά μου. Άμα θες να ψάξεις για το θέμα θρησκεία υπάρχουν αμέτρητα να ψάξεις, π.χ. το βιβλίο του σκοτ πεκ είναι κλασσικό (ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος). Άνθρωποι, βιβλία, εμπειρίες, υπάρχουν πάρα πολλά, όπως ξέρεις, αν σε ενδιαφέρει. Εγώ σε χαιρετώ, θα λείπω από ίντερνετ για πολύ καιρό, μάλλον. Θα σου στείλω και το κινητό μου σε μέηλ, θα είναι τιμή μου να το έχει κάποιος με τέτοια ανιδιοτέλεια (σε πιστεύω σε αυτά που λες για την ανιδιοτέλειά σου). Ο καθένας έχει τα δικά του δυνατά σημεία. Εγώ, για παράδειγμα, κατά τη γνώμη δική μου και πολλών, έχω λεπτότητα, ευγένεια, γλυκύτητα, αλλά δεν έχω καθόλου πυγμή κι εργατικότητα. Το είδος της "θυσίας" είναι διαφορετικό για κάθε άνθρωπο. Το είδος της "θυσίας" που απαιτείται από εμένα είναι η πυγμή και εργατικότητα. Για άλλους, μπορεί να είναι η ευγνωμοσύνη, ή η αυτομεμψία, ή η σωφροσύνη, ή η ανεκτικότητα, ή η πραότητα, ή η υπομονή, ή κάτι άλλο, υπάρχουν ένα σωρό άλλα. Ίσως ο 'θεός' δε σου έχει αποκαλυφθεί ακόμα επειδή ζητά ακόμα περισσότερα πράγματα από εσένα.. ίσως όχι... Ήταν όλα απλώς η γνώμη μου, μπορεί να ήταν βλακείες. Κάθησα και έγραψα όλα αυτά μόνο και μόνο επειδή μου φάνηκε να σε ενδιαφέρει πραγματικά το θέμα. Αυτά από εμένα. Σε ευχαριστώ και πάλι, καλό βράδυ.

aeroxeimarros είπε...

Γεωργία, το σχόλιο σου είναι ένα κόσμημα του λόγου και της ειλικρίνειας και ίσως και ηθικό δίδαγμα για πολλούς. Δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να θεωρήσω βλακείες όσα γράφεις μέσα από την καρδιά σου, ασχέτως αν διαφωνώ με μερικά μόνο σημεία στα περισσότερα όμως με βρίσκουν σύμφωνο και νομίζω θα έβρισκαν σύμφωνο κάθε νοήμονα άνθρωπο!

Δεν θα ήθελα να επεκταθώ στο τι είπε ο Ιησούς, γενικά στο τι αποδίδουν ότι είπε είναι ολόκληρο μπέρδεμα και επειδή πολλές φορές είναι αντιφατικά τα λόγια και του ίδιου του Θεου(;) δημιουργείται ακόμα πιο διεστραμμένη ηθική σε κάποιον που τηρεί κατά γράμμα τις γραφές.

Απλά η διαπίστωση μου είναι ότι έχεις έναν προσωπικό Θεό, που δεν έχει σχέση με τον χριστιανικό όσο και αν θες να το αναφέρεις συχνά το τι σημαίνει να είσαι χριστιανός, και πρώτα απ όλα άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξεως. Ο δικός σου θεός είναι ατομιστικός, πλήρως εναρμονισμένος με τη φύση, και εντελώς διακριτικός και δεν έχει καμία σχέση με αυτό που θεωρούμε από τους ειδικούς ο ορισμός του Θεού.

Ένας τέτοιος θεός όπως τον δικό σου άκρως πνευματικός και οικουμενικός, είναι άκρως αντίθετος με τον Θεό των χριστιανών ο οποίος έχει ρόλο κοινωνικού και εθνικού συνδετικού υλικού μεταξύ των ανθρώπων. Γι αυτό άλλωστε και έβγαλε στην ιστορία τέτοιο μίσος, έριδες πολέμους και καταστολές αντιφρονούντων.

Τα μηνύματα σου τα πήρα και σ ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη!
Θα τα πούμε…

aeroxeimarros είπε...

Batcic, thank youuu :))))))))))

mike rigo wolf είπε...

Γεωργία λάθος!!! Αν και δεν έχω διαβάσει ακόμα τίποτα από Ντόκινς, εκτός από ότι ψαρεύω στο ίντερνετ (βίντεο, μπλογκς), πρόσφατα μου έδωσε ένα νέο επιχείρημα το παρακάτω
Διατύπωση δική μου. Οι ένθεοι ισχυρίζονται ότι η ύπαρξη Θεού δεν είναι θέμα απόδειξης, αλλά Πίστης. Αν τώρα, κάποιοι αρχαιολόγοι, βρουν στην Παλαιστίνη κάποιο ίχνος DNA κάποιου που δεν είχε άνθρωπο πατέρα και μητέρα παρθένα πως θα αντιδράσουν?
Θα πουν "το αρνούμαστε, δεν έχει να κάνει, δεν βασιζόμαστε σε αποδείξεις αλλά στην πίστη" ή μήπως θα το διατυμπανίσουν με όλα τα διαθέσιμα μέσα?

aeroxeimarros είπε...

Φίλε καλωσόρισες! Έχεις απόλυτο δίκιο, διότι η θρησκεία βγαλμένη μέσα από παράλογες εικασίες έχει την ανάγκη να στηριχθεί σε οποιαδήποτε "απόδειξη" για τις θεωρίες της περί της φύσης και της υπερφύσης!Οπότε ενώ είναι θέμα πίστης ταυτόχρονα η ανυπαρξία αποδείξεων την κάνει να αναζητά τρόπους πειθούς!

Ανώνυμος είπε...

mike rigo wolf
Προσωπικά, βρίσκω πολύ λογικό το σχόλιό σου.
Αλλά, πιστεύω, πως κάποια πράγματα είναι τόσο μυστηριώδη που δεν μπορούμε ποτέ να πούμε οτι είναι δικά μας, αποδείξιμα, με αποδείξεις. Τόσο μυστηριώδες, και τόσο οικείο. Το νιώθεις μέχρι τα κατάβαθα του εαυτού σου, αλλά δεν μπορείς να το αποδείξεις, ξεγλιστρά από τα χέρια σου το άπειρο κάθε φορά που προσπαθείς να το περιορίσεις μέσα στο πεπερασμένο.
Αυτό που λένε "η αγάπη κάνει θαύματα" το πιστεύω. Το πιστεύω επειδή έχει υπάρξει βίωμα στη ζωή μου, τόσο δυνατό, που ήταν ικανό να μεταστρέψει έναν άθεο σε θρήσκο.
Αν διάβαζα το σχόλιο αυτό γραμμένο από κάποιον άλλον, τότε, παλιά, στο παρελθόν, τότε που δήλωνα άθεη ή αγνωστικίστρια, μάλλον θα μου φαινόταν μια σκέτη βλακεία.

Είναι κάτι που το βιώνεις μέσα σου, το νιώθεις στο πετσί σου, το βιώνεις, δεν είναι κάτι που μεταφέρεται με τα λόγια, ή κάτι που αποδεικνύεται στους άλλους.
Ο μόνος τρόπος να αποδειχθεί είναι να το νιώσει κάποιος από μόνος του.
Για να το νιώσει, χρειάζεται να αγαπά.
Αυτή είναι απλώς η δική μου άποψη, και, φυσικά, δεν σου λέω να αλλάξεις την άποψή σου.
Εγώ τις δικές μου απόψεις μάλλον δεν τις αλλάζω ποτέ επειδή λένε οι άλλοι να αλλάξω απόψεις. Τις αλλάζω αν θέλω εγώ, όχι αν θέλουν οι άλλοι.