Θεωρώ τον καιρό και την ενασχόληση με αυτόν προσωπική ανάγκη για έκφραση όπως ακριβώς και η μουσική. Η μαγεία των συνεχών μεταβολών του και η αξεπέραστη ομορφιά του, οι ατελείς γνώσεις μας γι' αυτόν, η συστηματική προσπάθεια ανακάλυψης των μυστικών του μέσω των υπολογιστών, η δυσκολία στην πρόγνωση του ή αν θέλετε η επιρροή του στην καθημερινότητα μας ακόμη και στην ίδια την ψυχολογία μας ήταν αρκετοί λόγοι να ασχοληθώ μαζί του από μικρός και να μετατραπεί σε έναν τρόπο έκφρασης για μένα. Μόνο εάν σκεφτούμε ότι η μετεωρολογία είναι σχεδόν μοναδική ως επιστήμη καθώς είναι ικανή να προβλέπει τις συνεχείς μελλοντικές αλλαγές της ατμόσφαιρας με μεγάλη ακρίβεια,πράγμα που δύσκολα συναντούμε σε άλλες επιστήμες, είναι απ' αυτό και μόνο αξιοθαύμαστη.
Αυτό όμως το άρθρο δεν θα αναφέρεται στον καιρό, θα προσπαθήσω να διατυπώσω κάποιες σκέψεις, ούτε καν απόψεις, σχετικά με την ιδεολογική σύγχυση που ενυπάρχει στη χώρα μας.
Χωρίς να είμαι ειδήμονας γι' αυτά αλλά ως απλός παρατηρητής της πολιτικής κατάστασης μας αντιλαμβάνομαι την νεότερη ιστορία της χώρας μας ως ένας πόλεμος μεταξύ ορθολογιστών και ανορθολογιστών. Τώρα θα μου πείτε και που δεν συμβαίνει αυτό; Σωστά, μόνο που σε κανένα άλλο σύγχρονο κράτος δεν επηρέασε τόσο πολύ την ιστορική του πορεία προς την πρόοδο. Δια μέσω της πολιτικής και των ιδεολογιών της αυτή η μάχη μεταφράζεται μεταξύ 'εθνικοφρόνων' και κοσμοπολιτιστών-προοδευτικών. Η διαμάχη αυτή αναδύεται στην επιφάνεια σε κάθε ζήτημα που προκύπτει στη δημόσια ζωή της χώρας που έχει να κάνει με τους μετανάστες, με τον ρατσισμό, με την ιστορία της Ελλάδας(π. χ. το βιβλίο της ΣΤ δημοτικού) με τις μειονότητες ακόμη και για ποδοσφαιρικούς αγώνες. Το πρώτο ρεύμα σκέψης, οι εθνικόφρονες είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς στη χώρα μας. Η ιδεολογία αυτή συνίσταται κατά κύριο λόγο στην παράδοση συμπεριλαμβανομένης φυσικά της ορθοδοξίας. Πρωτεύον μέλημα τους είναι η αντιμετώπιση της παγκοσμιοποίησης μέσω της επιστροφής του ανθρώπου στην οικογένεια, τη θρησκεία, και την πατρίδα. Κατ' αυτόν τον τρόπο δημιουργείται ένας πυρήνας ιδιαίτερα έντονου εθνικισμού και θρησκευτικού φανατισμού.
Έτσι, οι πρόμαχοι της ιδεολογίας αυτής βασιζόμενοι σε θεωρίες επιστημονικής φαντασίας περί του έθνους και της θρησκείας διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και τη ιστορική αλήθεια, δημιουργώντας στο λαό αυταπάτες και εκμεταλλευόμενοι πλήρως την αφέλεια του τον μετατρέπουν σε υποχείριο τους. Συνέπεια αυτών είναι η ανωτερότητα της ελληνικής φυλής, η καταγωγή μας από τους ΕΛ!, ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός κι άλλα τερατώδη ψέματα.
Το δεύτερο ρεύμα σκέψης αφορά κυρίως τους διανοούμενους. Μόνο που κατά την προσωπική μου άποψη ούτε αυτό αρμόζει σε πραγματική ορθολογική σκέψη καθώς οι υπερασπιστές της εν λόγω ιδεολογίας επιχειρώντας να αποδείξουν ότι δεν είναι εθνικιστές καταλήγουν στην υπερβολή δια του αντίθετου. Πολλοί αναλυτές το ρεύμα αυτό το ονομάζουν διαστρεβλωμένο διεθνισμό. Στα πλαίσια που επιβάλει η διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς στην τωρινή νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση των απελευθερωμένων αγορών, της ελαστικής εργασίας, της άκρατης ιδιωτικοποίησης των δημόσιων παροχών κ. α. η εν λόγω διεθνής αριστερά δεν αμφισβητεί τη βάση του υπάρχοντος συστήματος αλλά θεωρεί ότι δια μέσου αυτού μπορούμε να αναπτύξουμε εναλλακτικούς τρόπους να διαχειριστούμε τους σημερινούς θεμελιακούς θεσμούς (ΝΑΤΟ- ΕΕ κ.α.).
Αυτές λοιπόν οι τάσεις έχουν καταφέρει να εκμηδενίσουν τον ορθό λόγο στην πολιτική ζωή της χώρας μας. Βασικά, θεωρώ ότι η κύρια αιτία των συγκεκριμένων ρευμάτων προέρχεται από τη σύγχυση των ιδεολογιών. Η απορία μου βεβαίως είναι η εξής: Τι είναι σήμερα ο ιδεολόγος και πως διαχωρίζεται από τον εξουσιαστή; εκ πρώτης όψεως ίσως να φαντάζει γελοίο το ερώτημα. Ναι, όμως τα πράγματα περιπλέκονται όταν διαπιστώσουμε ότι και η εκάστοτε εξουσία υπηρετεί μία ιδεολογία για να εξυπηρετήσει τις πρακτικές επιδιώξεις της! Άρα, ιδεολόγος είναι και ο εξουσιαστής; Δηλαδή, προοδευτικός θεωρείται αυτός που χρησιμοποιεί την οποιαδήποτε ιδεολογία που κατασκεύασε η εξουσία για να δικαιολογηθεί (και) ιδεολογικά;
Και οι δύο διεστραμμένες ιδεολογίες απομακρυσμένες πλήρως από το παλιό διεθνιστικό όραμα για αρμονική συμβίωση των ανθρώπων ανεξαρτήτως έθνους, φυλής, θρησκείας διαφορές φύλου ή πολιτισμού και επικράτηση της συνεργασίας και αλληλεγγύης των λαών, αποτελούν υποχείρια των ισχυρών και σε καμία περίπτωση δεν υπηρετούν κάτι το ουσιαστικό, όπως η αμφιβολία και η κριτική σκέψη...
Κλείνοντας παραθέτω ένα άρθρο του Ν. Δήμου για τον (νέο)ελληνικό ανορθολογισμό...
14 σχόλια:
Η περιγραφή σου ήταν πολύ επιστημονική! θα έλεγε κανείς οτι αντί για ορθολογιστες και ανορθολογιστες περιγράφεις βαρομετρικά υψηλά ή χαμηλά. Ο λιττός λόγος δίνει κάπως την αίσθηση σα να γράφεις αντικειμενική ιστορία για παρούσες καταστάσεις. Απολαυστικο.
(στο τέλος, με το άρθρο του Ν. Δήμου μου το χάλασες βέβαια)
Καλά τα λές αλλά ψάχνω να βρω τους ορθολογιστές και δυσκολεύομαι. Μου φαίνεται πως απλά υπάρχουν διαφορετικού είδους ανορθολογιστές που απλά συγκρούονται μεταξύ τους εκφράζοντας διαφορετικού είδους ηλίθιες απόψεις. Ασε που έχασε και ο Saaakeeeeee και είναι βαριά η Εθνική Ήττα.
Πετρούλα σ' ευχαριστώ! δεν περίμενα ότι θα προκύψουν θαυμαστές :)
Διακρίνω, μία κάποια αντιπάθεια στον εν λόγω συγγραφέα;
Φίλε Ptomas, εν μέρει αυτό προσπάθησα να δείξω στο άρθρο μου, ότι πρέπει να προσέχουμε ιδιαίτερα τα ιδεολογήματα να μην τα καταντούμε δηλαδή σε αναντίρρητες "αλήθειες".
Όμως, ο ορθολογισμός με βάση κάποια κριτήρια σαφώς και υπάρχει, αρκεί να σου παραθέσω ένα απόσπασμα του Ε. Καντ. :
«Είναι η ενηλικίωση του ανθρώπου, η έξοδός του από την ανηλικιότητα που ο ίδιος προκάλεσε. Η ανηλικιότητα είναι η αδυναμία να χρησιμοποιείς τον νου σου χωρίς την καθοδήγηση ενός άλλου.. Αυτοπροκληθείσα είναι η ανηλικιότητα όταν αιτία της δεν είναι κάποια ατέλεια του νου – αλλά η έλλειψη αποφασιστικότητας και θάρρους να τον χρησιμοποιήσεις χωρίς καθοδήγηση άλλου. Sapere aude! («τόλμησε να είσαι σοφός» - Οράτιος). Τόλμησε να χρησιμοποιήσεις τον δικό σου νου – αυτό είναι το σύνθημα του Διαφωτισμού. Και γι αυτό τίποτα άλλο δεν χρειάζεται παρά μόνον η ελευθερία».
Καλή αρχή ;)
1ον, μ'αρέσει που αντιμετωπίζεις την μετεωρολογία σαν τέχνη (έτσι μου φάνηκε εμένα τουλάχιστον)!!
2ον, ναι ρε γαμώτο, ξεκινάνε όλοι με μια ιδεολογία και της αλλάζουν τα φώτα στο τέλος.. Και με εκνευρίζουν περισσότερο αυτοί που υποστηρίζουν με μανία υψηλά ιδανικά και τελικά ξεπουλιούνται πανηγυρικά παρά όσοι είναι πιο μετριοπαθείς από την αρχή...
3ον, ζήτω η παγκοσμιοποίηση!! Εγώ θέλω όλος ο κόσμος να είναι το χωριό μου κι έρχεται ο κάθε κομπλεξαρισμένος και μου κόβει την φόρα...
4ον, ακούω "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια- και βγάζω σπυράκια :S
και 5ον, καλώς ή κακώς δεν νομίζω πως είναι τόσο ξεκάθαρο το ποιοι είναι οι ορθολογιστές και ποιοι όχι, και οι ρόλοι αλλάζουν πολύ εύκολα από ότι έχω παρατηρήσει (φτερά στον άνεμο δηλαδή μερικοί)..
Παρατηρώ ότι αμφιβάλλετε ότι υπάρχουν ορθολογιστές ή τουλάχιστον ποιοι ορίζονται έτσι.
Δε νομίζω ότι είναι δύσκολο να ορίσεις έναν ορθολογιστή, αρκεί βεβαίως να χρησιμοποιήσεις την λογική σου όσο μπορείς περισσότερο! αρκεί αυτό, πιστέψτε με(κ θα κερδίσετε την αιωνιότητα) :))
Δεν κολλάω τόσο στον ορισμό, όσο στο ότι τελικά όλοι κάτι θα σου βγάλουν εκεί που σου φαίνονται λογικοί. Αλλά αυτό είναι ψιλοαναμενόμενο, άνθρωποι είμαστε…
Πάντως ορθολογιστές σίγουρα υπάρχουν, εμείς είμαστε ένα λαμπρό παράδειγμα :p ;) (παρατάμε τα πάντα, ορθολογικά όμως, και πάμε Αργεντινή ένα πράγμα..)
Πολύ απλά Ιοκάστη, θεωρώ ότι χωρίς τον ορθολογισμό, έστω κι αν αυτός εμφανίζεται υπό διάφορες μορφές,θα είμασταν ακόμα στον Μεσαίωνα...
Ναι, ακόμη και η Αργεντινή είναι ορθολογικό όνειρο εφόσον υπάρχει, το γνωρίζουμε αυτό, άλλοι όμως θέλουν να πάνε στον παράδεισο :)
μπράβο για τις σκέψεις και τον προβληματισμό σου, η κολώνια κρατά χρόνια - για να πω μια κοινοτυπία. Οι καθαροί ορθολογιστές όχι μόνο σπανίζουν, αλλά ακόμη και αυτοί φαίνεται ότι τους διαφεύγουν πολλά - κι αυτό γιατί δεν έχουν ίσως την ικανότητα να εντάξουν ένα γεγονός που φαινομενικά ανήκει στην μία ή στην άλλη λογική, και επιπλέον στο όνομα του ορθολογισμού, δυστυχώς, έχουν διαπραχθεί και εγκλήματα, και αντίστοιχα βλέπουμε πιστούς που στον κοινωνικό τομέα είναι πραγματικοί ορθολογιστές και προσφέρουν.
περίεργα και πολύπλοκα τα πράγματα... καθόλου απλά.
Αγαπητέ Ροίδη,
Κατ'αρχήν σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια αλλά και για τον κόπο επίσης που κάνατε να διαβάσετε τις σκέψεις μου...
Συμφωνώ με τα λεγόμενα σας.
Προσωπικά, προβληματίζομαι όχι τόσο πολύ για το ποιος είναι ο τέλειος ορθολογιστής αλλά κατά πόσο τηρείται ο στοιχειώδης στα πλαίσια επιστημονικών κριτηρίων και λογικής.
Λέτε π.χ. "αντίστοιχα βλέπουμε πιστούς που στον κοινωνικό τομέα είναι πραγματικοί ορθολογιστές και προσφέρουν."
όντως ισχύει, αλλά προσέξτε το εξής
οι πιστοί που λέτε, όχι μόνο είναι μέρος μίας εκλογικευμένης κοινωνίας σε πολλούς τομείς αλλά για να δρούν ορθολογικά στον κοινωνικό τομέα χρησιμοποιούν τη λογική και τα επιστημονικά δεδομένα, αυτονόητα λοιπόν διαχωρίζουν τα προσωπικά τους πιστεύω που είναι εξ ορισμού ανορθολογικά από τα επιστημονικά ώστε να προσφέρουν...
Επίσης, πως γίνεται να λέτε αυτούς πραγματικούς ορθολογιστές όταν παραδέχεσθε ότι εκλείπουν αυτοί;; Μήπως τα πράγματα συγχέονται εδώ;
Αν συνεξετάσουμε τον ορθολογισμό της χώρας μας σε σχέση με άλλες αναπτυγμένες, τι θα προκύψει;;
μήπως ότι υπάρχουν άλλοι που είναι πράγματι ορθολογιστές;;
Αυτές οι παρατηρήσεις είναι η ουσία της άποψης μου περί αυτού.
Σας εύχομαι Καλή συνέχεια!
Καλημέρα και καλή βδομάδα :)
Το χαμομηλάκι ετοίμασε
Videos για τη σωματική, σεξουαλική και συναισθηματική Παιδική Κακοποίηση.
Ενημερώσου και, αν θέλεις, προώθησέ τα, για να βοηθήσουμε, όσο μπορούμε επί της ουσίας τα παιδάκια.
http://hamomilaki.blogspot.com/2009/01/2.html
http://hamomilaki.blogspot.com/2009/02/blog-post_4733.html
http://hamomilaki.blogspot.com/2009/02/22.html
http://hamomilaki.blogspot.com/2009/02/blog-post_4733.html
Ήδη ετοιμάζονται άλλα τρία για τη Συναισθηματική-Σεξουαλική, την Παραμέληση και την Εκμετάλλευση
Τα παιδιά σε ευχαριστούν για την έμπρακτη αγάπη σου :)
Σαφώς και θα ενημερωθώ και γενικά παρατηρώ ότι το μπλόγκ σας είναι ιδιαίτερα σημαντικό...Συνεχίστε έτσι...
Ακολουθεί σεντόνι υπέρδιπλης στρωμαντζάδας: Σόρρριιι :)
Πολύ ωραία η περιγραφή της σκέψης σου και η διάκριση που κάνεις μεταξύ των δύο τάσεων, που στην τελική, όπως πολύ σωστά διαπιστώνεις, δεν εξυπηρετούν ούτε στο ελάχιστο τον ορθό λόγο, όσες «καλές» προθέσεις και αν έχουν, ιδιαίτερα αυτές των αυτοαποκαλούμενων «προοδευτικών» δυνάμεων.
Η εξουσία δεν υπηρετεί ιδεολογίες. Με την πρόφαση ιδεολογημάτων εξ-υπηρετεί τον εκάστοτε εξουσιαστή και αναπαράγει την πιο καλο-τραγουδισμένη ιδέα σε νέα μεταλλαγμένη συσκευασία.
Τα «ιδεολόγα» παχύδερμα καρεκλοκενταυράκια που κρατάνε λάβαρο και καλά ιδεολογίες (βλ.πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα τώρα και γενικά παντού) και καθόλου δεν παρέχουν από τις θέσεις ισχύος τους ουσιαστικές λύσεις για βελτίωση της ανθρώπινης ζωής και για την προστασία βασικών θεμελιωδών ανθρωπίνων αξιών, θα αναμέναμε να έχουν την ίδια κατάντια με το ξύλο και το πανί του λαβάρου τους: να φθείρονται στο χρόνο και να σαπίζουν με το σύστημά τους. Γιατί όμως δεν συμβαίνει αυτό (ακόμα και όταν σαπίσουν κυριολεκτικά στο χώμα); Γιατί μετά από αιώνες εξέλιξης και αναγέννησης των ιδεών να επιζεί ένα τέτοιο σάπιο σύστημα και αναπαράγονται τόσο ανορθολογικές τάσεις; Γιατί ο κόσμος παρατηρεί μάλλον αποστασιοποιημένος την εκμετάλλευση του από τέτοια φαινόμενα και δεν αντιλαμβάνεται πόσο ανορθολογικά ζει;
Η σκέψη αυτή με κάνει να ανατρέξω στα μιμίδια του Ντώκινς. Όπως η θρησκεία, το γνωστό αν-ορθολογικό σύστημα ιδεών κατάφερε τόσα χρόνια να κάνει σουξέ, έτσι και τέτοιες ανορθολογικές τάσεις φαίνεται να μην έχουν κλείσει ακόμη τον κύκλο της ζωής τους. Το θέμα είναι, πώς το «παλιό διεθνιστικό όραμα για αρμονική συμβίωση των ανθρώπων ανεξαρτήτως έθνους, φυλής, θρησκείας διαφορές φύλου ή πολιτισμού και επικράτηση της συνεργασίας και αλληλεγγύης των λαών» μπορεί να ανταγωνιστεί και να επικρατήσει τέτοιων μιμιδίων; Πόσο μακριά θα πάει η «μετάλλαξη» τέτοιων «ιών»;
Όσον αφορά στο ερώτημα σου τι είναι ο ιδεολόγος τελικά; Υπάρχει τα τελευταία χρόνια μια συζήτηση στην πολιτική φιλοσοφία για το «τέλος των ιδεολογιών». Η ζυγαριά στη δική μας εποχή, των «φιλελευθέρων», γέρνει στην πιο πραγματιστική πλευρά. Οι άνθρωποι παρατηρώντας να οδεύει η ανθρωπότητα από το κακό στο χειρότερο τείνουν να πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν ιδεολογίες πια, δεν είναι πια ιδεαλιστές, και δεν μπορείς και να τους κατηγορήσεις, όταν είναι μέχρι το λαιμό μες τα σκατά και όταν τα σκατά μιλάνε για ιδεολογίες και τους κυβερνάνε.
Από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι περισσότερο ιδεαλιστές, που επιμένουν να διατυπώνουν ουτοπικές ιδέες και να αναλύουν, να αναδιατυπώνουν από το δικό τους φακό, τις ουτοπικές ιδεολογίες του παρελθόντος. (Λέγοντας ουτοπία, εννοώ την περιγραφή μιας φανταστικής-παράξενης ή/και πιθανά μελλοντικής πραγματικότητας, η οποία τείνει προς την τελειότητα, σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη τωρινή πραγματικότητα). Για αυτή τους τη στάση, ιδιαίτερα οι φιλόσοφοι, έχουν δεχθεί πυρά για το ότι κάθονται και φιλοσοφάνε χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ας μη ξεχνάμε τη μεγάλη κριτική επίθεση που έγινε και γίνεται ακόμη σε ουτοπικές θεωρήσεις της κοινωνίας, όπως για παράδειγμα αυτής που περιγράφεται στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο των Μαρξ και Χέγκελ. Ότι , δηλαδή, εφόσον δεν μπορούν να συμβούν στην πραγματικότητα (και στις μεγάλες απόπειρες που εφαρμόστηκαν, απέτυχαν), δεν είναι χρήσιμο να υπάρχουν ως ιδεολογίες.
Και η συνέχεια :P
Οι κριτικοί όμως των ουτοπιών και όσοι μιλάνε για το τέλος των ιδεολογιών, δεν φαίνεται να έχουν κατανοήσει αυτό που ο Πλάτωνας, ο Μαρξ και άλλοι ουτοπικοί συγγραφείς και θεωρητικοί ήθελαν να περάσουν στον θεατή της ουτοπίας τους: ότι μεγαλύτερη σημασία έχει το διανοητικό πείραμα που κάνουμε στη διαδικασία της ουτοπικής-ιδεολογικής μας αναζήτησης, παρά το αποτέλεσμά της. Η περιγραφή των απραγματοποίητων που γράφεται στις ουτοπίες, των απαισιότητων που περιγράφονται στις δυστοπίες, είναι αυτές που γεννούν το ενδιαφέρον του ανθρώπου και στη συνέχεια τη σύγκριση και παραλληλισμό με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά της εκάστοτε πραγματικότητας. Και μέσα από τον παραλληλισμό και τη σύγκριση γεννιέται η ΚΡΙΤΙΚΗ και η ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ αυτών που θέλει να καταδικάσει. Αυτό το «λίγο παραπάνω» που θέλει για να αλλάξει το σάπιο σύστημα. Ελπίζω λοιπόν, όσο ανορθολογικά στο σύνολο της συμπεριφέρεται μια κοινωνία, να υπάρχουν πάντα άνθρωποι με ιδέες που, ακόμη και ουτοπικές, να παίρνουν τη σκέψη μας ένα βήμα πιο πέρα, πιο κοντά στον Ορθό Λόγο. Αν όχι για μας, για αυτούς που θα ακολουθήσουν. Για μένα, αυτοί είναι οι πραγματικοί ιδεολόγοι και ορθολογιστές.
Ωραία τα λες.
Αν και θεωρώ ότι η σημερινή κατάσταση έχει να κάνει με το οικονομικό θεσμικό πλαίσιο που οδήγησε στη νεοφιλελεύθερη νεωτερικότητα η οποία θα έλεγα δεν επιτρέπει την ανατροπή της με τις υπάρχουσες ιδεολογίες αλλά
ίσως και να την υπηρετούν κιόλας.
Επισης οι ιδέες θεωρώ ότι δεν είναι ακριβώς ουτοπικές, διότι π.χ. ο Πλάτων επηρέασε με τις συντηρητικές του ιδέες αρκετά την μετέπειτα εποχή ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν ότι ειναι ο ηθικός αυτουργός πολλώναδικημάτων και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.
Δημοσίευση σχολίου