Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Προτιμάμε να τρώμε μόνοι μας την "τούρτα"...

Κάποιες φορές αναρωτιέμαι ίσως μέσα από το παράλογο που κάθε άνθρωπος έχει αν ζω όντως μέσα σε μία κοινωνία με τη σαφή έννοια του όρου. Όλοι το θεωρούμε δεδομένο πως ναι ζούμε μέσα σε μία κοινωνία όπου διασπάται σε διάφορες κοινωνικές ομάδες κ.α.
Μόνο που τείνω να πιστεύω ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τον όρο της κοινωνίας διότι κινδυνεύουμε να μετατραπούμε σε έναν συμφυρμό ατόμων ή συσχετισμών δυνάμεων. Ίσως να ακούγεται εξεζητημένο αλλά υπό τη δική μου οπτική, έτσι όπως προς στιγμήν αντιλαμβάνομαι τον κόσμο τον θεωρώ επιβεβλημένο!


Βέβαια το πρόβλημα ξεκινάει από τον καθένα μας ατομικά και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Δεν θα αναλύσω τους κοινωνιολογικούς λόγους που οδηγούν σε κάτι τόσο απάνθρωπο για την ακρίβεια.

Απλά έχω την ανάγκη να καταθέσω την άποψη μου περί αυτού. Θεωρώ ότι ένα από τα κύρια αίτια της υποβάθμισης αυτής είναι ότι γενικά έχουμε σταματήσει ως άνθρωποι να ονειρευόμαστε, θα έλεγα το απαγορεύουμε στον εαυτό μας!

Δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολο να κατανοήσει κανείς ότι συναναστρεφόμαστε καθημερινώς έξω στο δρόμο με ανθρώπους που εκπέμπουν αρνητική ενέργεια, η αύρα που αποπνέουν οι πλείστοι είναι απεχθής, αρρωστημένη λες και είμαστε όλοι κλεισμένοι στη φυλακή όπου τυχαίνει εξ ορισμού να συναντιόμαστε, χωρίς όμως να το επιθυμούμε!
Θα ήταν υπερβολή να αναφέρω ότι κυριαρχεί το άγχος, η νευρικότητα, η μικροψυχία, η αγένεια σχεδόν σε όλους τους τομείς της κοινωνικής μας ζωής;

Δε νομίζω. Έτσι είναι οι άνθρωποι που δεν ονειρεύονται, αυτός είναι ο ορισμός τους, σκυφτοί να περπατούν και όχι περήφανα. Αυτός είναι και ο λόγος που ως χώρα δεν έχουμε ουσιαστική κυβέρνηση! Μα, πώς να έχουμε εφόσον πλέον είμαστε υποταγμένοι στο ατομικό μας συμφέρον;

Ναι αυτή είναι η δική μου αλήθεια. Ο Έλληνας είναι εγκλωβισμένος μέσα στα όρια του ατομικού του συμφέρον και καμία σημασία δεν δίνει στον συνάνθρωπό του, δεν υπάρχουν ισχυρές ανθρώπινες σχέσεις, άρα πως λέμε ότι είμαστε μία κοινότητα; Η ευρύτερα μια κοινωνία; Δεν έχουμε δικαίωμα πλέον να το λέμε ότι αποτελούμε κάτι τέτοιο- εάν δεν επανεξετάσουμε τις ανθρώπινες σχέσεις!


Βέβαια αυτό δεν εμποδίζει ακόμα τουλάχιστον σε κάποιους να ονειρεύονται, να εκπέμψουν θετική ενέργεια και πρωτίστως ευγένεια ή οποία σημειωτέον έχει υποχρεώσεις, και αρκετοί τις αποφεύγουν ή δεν τις αντέχουν!
Μόνο που οι άνθρωποι με θετική ενέργεια και ευγένεια πλέον είναι μία μειοψηφία που διακρίνεται, αποχωρίζεται από τους υπόλοιπους και δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι κατακρίνεται ως ένα βαθμό η στάση ζωής τους. Μοιάζουν ξένοι, μόνοι. Το χείριστο για έναν άνθρωπο!

Ένα απλό παράδειγμα: Αν χαμογελάσεις και πεις και μία καλημέρα με φιλικό τρόπο και ευγένεια σε έναν άγνωστο έξω στο δρόμο με τον οποίο όμως τυχαίνει να είσαι μαζί του στο λεωφορείο, τότε αυτός θα σε περάσει για χαζοχαρούμενο! Γιατί όμως κι αυτός να μην είναι μίζερος, απόμακρος, εγωιστής;;

Δεν θέλω να το επεκτείνω περαιτέρω απλά έκανα κάποιες σκόρπιες σκέψεις για το θέμα. Κλείνοντας θα αναφέρω μία υπέροχη φράση του Μονταίνι: «Τίποτα δεν είναι ωραιότερο και δικαιότερο από το να είμαστε δεόντως καλοί άνθρωποι»

Και αυτό ανεξάρτητα από θρησκεία ή αθεΐα πάνω από όλα ο ανθρωπισμός! Σημασία έχει να μοιραζόμαστε κάτι χωρίς να το διαιρούμε…

8 σχόλια:

Εύα Παραδείσου είπε...

«Τίποτα δεν είναι ωραιότερο και δικαιότερο από το να είμαστε δεόντως καλοί άνθρωποι»
Περιμένουμε να μας δώσεις το καλό παράδειγμα :) :Ρ :D

the muppet show girls είπε...

Έχουμε μάθει να τα έχουμε όλα. Δικά μας. Κι όταν δε γίνεται το δικό μας γεμίζουμε μικροεγωϊσμούς. Και μάς φταίνε όλα.

Κράτησε το χαμόγελό σου και προχώρα. Δεν είμαστε λίγοι που μοιραζόμαστε την τούρτα της ζωής.

Καλησπέρες

aeroxeimarros είπε...

@ΕΥΑ

..εάν είναι να ελπίζεις σε κάτι σημαίνει ότι ακόμα δεν το έχεις επιτύχει!

οπότε, αρκεί να επιθυμείς ότι είσαι κι ότι μπορείς να κάνεις, στον βαθμό που μπορείς βέβαια. :)

aeroxeimarros είπε...

@the muppet show girls είπε:

"..Κράτησε το χαμόγελό σου και προχώρα. Δεν είμαστε λίγοι που μοιραζόμαστε την τούρτα της ζωής..."

Γι αυτό ακριβώς είμαστε ακόμα εδώ, αλλιώς θα χανόμασταν! :)

Εύα Παραδείσου είπε...

Λες να ελπίζω σε σένα? :Ρ και στο καλό παράδειγμα? Λες? :)

aeroxeimarros είπε...

@ΕΥΑ

Απλά να αγαπάς.

Σε ότι με αφορά, τι να σου πω, εάν ισχύει όντως ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία τότε κάντο... :P

Ιοκάστη είπε...

«γενικά έχουμε σταματήσει ως άνθρωποι να ονειρευόμαστε, θα έλεγα το απαγορεύουμε στον εαυτό μας!»

Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει αυτό, μου ακούγεται πολύ γενικευμένο… Το να ονειρεύεται κανείς είναι μια αυτόματη διαδικασία, βέβαια αναγνωρίζω πως πολλοί γαντζώνονται τόσο πολύ στον ρεαλισμό που μπερδεύονται και θεωρούν πως τα όνειρα τους κάνουν κακό, αλλά δεν νομίζω να είναι τόσοι πολλοί (ελπίζω δηλαδή να μην είναι). Γενικά μια ισορροπία ρεαλισμού και ονείρου είναι το ιδανικό θεωρώ.


«Θα ήταν υπερβολή να αναφέρω ότι κυριαρχεί το άγχος, η νευρικότητα, η μικροψυχία, η αγένεια σχεδόν σε όλους τους τομείς της κοινωνικής μας ζωής;»

Σ’αυτό συμφωνώ… Είναι κρίμα να κοιτάς γύρω σου στο τρένο και στον δρόμο και να βλέπεις τόση μιζέρια, ώρες ώρες είναι λες κι όλοι είναι έτοιμοι για καυγά… Ίσως να ονειρεύονται όμως κι αυτοί, απλά πολύ προσωπικά κι εγωιστικά πράγματα :p Ή ίσως να την έχουν πατήσει πολλές φορές και να έχουν χάσει την αισιοδοξία τους…


«Βέβαια αυτό δεν εμποδίζει ακόμα τουλάχιστον σε κάποιους να ονειρεύονται, να εκπέμψουν θετική ενέργεια και πρωτίστως ευγένεια ή οποία σημειωτέον έχει υποχρεώσεις, και αρκετοί τις αποφεύγουν ή δεν τις αντέχουν!»

Τι εννοείς η ευγένεια έχει υποχρεώσεις;


«Ένα απλό παράδειγμα: Αν χαμογελάσεις και πεις και μία καλημέρα με φιλικό τρόπο και ευγένεια σε έναν άγνωστο έξω στο δρόμο με τον οποίο όμως τυχαίνει να είσαι μαζί του στο λεωφορείο, τότε αυτός θα σε περάσει για χαζοχαρούμενο!»

Ε και; Κάντο και ας πέσει στο νερό. Νομίζω πως με μικρές πράξεις γίνεται ο κόσμος καλύτερος. Όταν παίρνω λεωφορεία πχ πάντα χαιρετάω τους οδηγούς (στην Ουαλία ήταν αυτονόητο αυτό) και έχει πλάκα γιατί μένουν βλάκες οι περισσότεροι στην αρχή, όμως έστω κι ο ένας που θα δείξει ότι χάρηκε και θα ανταποδώσει θα με κάνει να νιώσω καλά. Και νομίζω πως κατά βάθος όλοι θα χαρούν αν τους ρίξεις ένα χαμόγελο, άσχετα με το αν θα το δείξουν ή θα το σκεφτούν αμέσως. Έτσι πάω στο σουπερμάρκετ, στην υπέρξινη στο ταμείο, της σκάω ένα χαμόγελο colgate και συνεχίζω την μέρα μου, και σιγά σιγά αρχίζει να χαμογελάει κι εκείνη. Τώρα τελευταία έχω πιάσει και κουβέντα με κανά δυο άσχετους στις στάσεις, με κοπελιές συνήθως που συν-βαριόμαστε και συν-ελπίζουμε ότι δεν θα μας την πέσει κανένας παππούς τύφλα στο μεθύσι μιας κι είναι και περασμένη η ώρα :p


«Γιατί όμως κι αυτός να μην είναι μίζερος, απόμακρος, εγωιστής;;»

Μπορεί και να είναι. Δεν φταίει όμως πάντα ο κόσμος μωρέ… Μερικοί ίσως βαρέθηκαν να προσπαθούν, κι άσε που καμιά φορά τα προβλήματα του καθένα μπορεί να τον εξαντλούν τόσο πολύ που να κλείνεται στο καβούκι του. Σημασία έχει να κάνει κάποιος την αρχή και να μην απογοητεύεται κανείς εύκολα από αυτά που βλέπει… Ααααα, και να έχει υπομονή με τους ανθρώπους, να μην τους κρίνει βιαστικά και με εγωιστικά κριτήρια, γιατί κακά τα ψέματα, κρίνουμε τους πάντες με βάση τον εαυτό μας συνήθως. Έτσι αν πχ χαιρετήσω κάποιον άγνωστο στο λεωφορείο και με κοιτάξει σαν να είμαι ζόμπι θα είναι πιο εύκολο να ενοχληθώ και να θεωρήσω πως είναι μίζερος παρά να σκεφτώ πως μπορεί να έχει κάποιον άλλο λόγο που ήταν απόμακρος. Το 2ο όμως είναι το σωστό αν θέλω να καταλάβω την ψυχολογία του κόσμου και να κάνω κάτι για αυτή την απομάκρυνση που παρατηρείς και που όντως υπάρχει, με το να ρίχνουμε το φταίξιμο πάντα στους άλλους δεν βγαίνει άκρη.

«Και αυτό ανεξάρτητα από θρησκεία ή αθεΐα πάνω από όλα ο ανθρωπισμός! Σημασία έχει να μοιραζόμαστε κάτι χωρίς να το διαιρούμε…»

Σ’αυτό έχεις δίκιο.

Ας είμαστε αισιόδοξοι!! Εμένα μου φαίνεται πως υπάρχουν πολλοί αισιόδοξοι κι ευχάριστοι άνθρωποι εκεί έξω (τι να πω ίσως με βάρεσε η ζέστη κατακούτελα) και τους βλέπω καθημερινά ακόμη και στο τρένο να παλεύουν με την μιζέρια. Κι είναι καλά :)

aeroxeimarros είπε...

@Ιοκάστη
Δε νομίζω ότι ο κόσμος είναι διαφορετικός από αυτόν που περιέγραψα.
Βεβαίως και μιλώ γενικά, και όχι ατομικά, ποιος είμαι εγώ άλλωστε που θα μπορούσε να κρίνει τα όνειρα του καθενός ξεχωριστά;

Αν αφαιρέσεις από τους ανθρώπους την πλασματική πραγματικότητα στην οποία βασίζονται τότε θα απομείνει η στάχτη και πάντως όχι τα όνειρα, αυτά θα έχουν χαθεί προ πολλού, διότι για να ονειρευτείς πρέπει πρωτίστως να είσαι έτοιμος γι αυτό!

Εκτός κι αν θεωρείς ότι όποιος επιδιώκει για να μπει στο δημόσιο και να βολευτεί είναι άνθρωπος που οραματίζεται, ονειρεύεται, δημιουργεί!! :P

έγραψες: «… Ή ίσως να την έχουν πατήσει πολλές φορές και να έχουν χάσει την αισιοδοξία τους…»

Εδώ μπορεί να έχεις δίκιο. Ίσως και όχι! Εγώ σκέφτομαι το εξής ή καλύτερα αναρωτιέμαι: Μήπως είμαστε τελικά προδιατεθειμένοι να την «πατήσουμε» και να χάσουμε την αισιοδοξία μας;

Η ευγένεια έχει υποχρεώσεις, πρώτα από όλα είναι δύσκολο να προσπαθείς να είσαι φιλάνθρωπος-και να αγαπάς. Δύσκολο. Ιδιαίτερα.

Έγραψες: "..Ααααα, και να έχει υπομονή με τους ανθρώπους, να μην τους κρίνει βιαστικά και με εγωιστικά κριτήρια, γιατί κακά τα ψέματα, κρίνουμε τους πάντες με βάση τον εαυτό μας συνήθως...»

Πρώτον, δεν είναι θέμα απογοήτευσης απλά γράφω την άποψη μου για την γενική εικόνα που παρουσιάζουμε ως κοινωνία. Δεν απογοητεύομαι εύκολα αλλά ούτε και κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου!

Αν έχεις εκείνο το χαρακτηριστικό που θα με κάνει να κρίνω απόλυτα αντικειμενικά τον κόσμο τότε αποκάλυψε το και σε μένα.

Ομολογώ πως ακόμα δεν το κατέχω αν και παραδέχομαι ότι θα ήταν απ τις μεγαλύτερες αρετές!

Και μια διευκρίνιση: Δεν κατηγόρησα τους άλλους, νομίζω ότι ακούγεται υπερβολικό αυτό, απλά παρέθεσα κάποιες σκέψεις για το πώς δρούμε ως κοινωνία, μία κοινωνία που προσπαθεί να απαλλαχθεί από τις τόσες μαύρες τρύπες που την περικύκλωσαν και αντί να επιχειρεί να ξεφύγει εισέρχεται όλο και πιο βαθιά σ αυτές!!

Αισιόδοξοι, φυσικά και πρέπει να είμαστε. Τουλάχιστον, από την πλευρά όσων θέλουν ακόμα να είναι. Στον ίδιο κόσμο ζούμε. Ας το χαρούμε επιτέλους…